Αριστερίστικος αυταρχισμός

Eνα σύνθημα του γαλλικού Μάη του ’68 έλεγε ότι «το να επιθυμείς είναι καλό, το να πραγματοποιείς τις επιθυμίες σου καλύτερο». Κατά μία έννοια, αυτό έκανε η Τασία Χριστοδουλοπούλου προωθώντας τη μετάταξη της θυγατέρας της από τα ΕΛΤΑ στο προνομιακό εργασιακό περιβάλλον της Βουλής μέσω της αξιοποίησης, όπως παραδέχθηκε, «κάποιων γνωριμιών και διασυνδέσεων». Μόνο που τώρα βρισκόταν από την πλευρά εκείνων που ασκούν εξουσία και όχι εκείνων που την αμφισβητούν. Μια εξουσία, μάλιστα, που έδειξε πολλές φορές να μην αντιλαμβάνεται τα όριά της υπερβαίνοντάς τα στο όνομα ενός «ηθικού πλεονεκτήματος» που αυτοαναιρείτο από την πολιτική πραγματικότητα και το «στυλ» διακυβέρνησης που υιοθετήθηκε. Οσοι γνωρίζουν το μαχητικό παρελθόν της Χριστοδουλοπούλου από τις τάξεις της επαναστατικής οργάνωσης της Ακρας Αριστεράς ΚΟ Μαχητής έως τον ΔΣΑ και τις οργανώσεις υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων, δύσκολα μπορούν να βρουν εξήγηση. Ηταν ο κυνισμός της εξουσίας που χάνεται ή μια εκδήλωση νεποτισμού; Σε κάθε περίπτωση, η πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής προκάλεσε την κοινή γνώμη αλλά και τους συντρόφους της στον ΣΥΡΙΖΑ, από τους οποίους άλλωστε ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη – όχι όμως και από τους πολίτες. «Θέλω μόνο να ζητήσω συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση, τους φίλους και τους συντρόφους μου που τους στενοχώρησα», ήταν η δήλωσή της μετά τον σάλο που προκλήθηκε. Η οργή κατέκλυσε και το Μέγαρο Μαξίμου. Κάποιοι εισηγήθηκαν στον Τσίπρα να τη θέσει εκτός ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ.