«Ελα, μ’ όλα τα χρώματα της δύσης του Ουέστ, / με τα μεταλλικά εξάσφαιρα των Τζαίημς, / έλα, με τον απελπισμένο πυρετό του ντεσπεράντο, // για μια στιγμή χοντρή σταλαγματιά, / όπου βαραίνει η μοναξιά, στων Μπαρμπαρέσσω τις αυλές, / κι ύστερα φύγε / αλλά, βάγια κον Ντίος. / Μένα με πήρε η νύχτα, το τρανό γκόβερνο, και γαλήνεψα. […]»

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή