«Ελα, μ’ όλα τα χρώματα της δύσης του Ουέστ, / με τα μεταλλικά εξάσφαιρα των Τζαίημς, / έλα, με τον απελπισμένο πυρετό του ντεσπεράντο, // για μια στιγμή χοντρή σταλαγματιά, / όπου βαραίνει η μοναξιά, στων Μπαρμπαρέσσω τις αυλές, / κι ύστερα φύγε / αλλά, βάγια κον Ντίος. / Μένα με πήρε η νύχτα, το τρανό γκόβερνο, και γαλήνεψα. […]»
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ