Οταν το γκρίζο γίνεται χρυσό και τιρκουάζ…

Γύρω στις τέσσερις το πρωί, όταν επικρατεί ακόμα σκοτάδι, η ΕΡΤ1 προβάλλει μια πολύ καλή αστυνομική σειρά. Πρόκειται για τη σειρά «True Detective», η οποία για να είμαστε απόλυτα «σωστοί», προβάλλεται σε επανάληψη. Αυτοί όμως οι οποίοι έχουν αϋπνίες ή επιστρέφουν από νυχτερινή διασκέδαση, βρίσκουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα τηλεοπτικό προϊόν, που σίγουρα ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Οι έντονοι ρυθμοί, «μπλέκουν» με αυτό το άγνωστο και μυστηριώδες που δημιουργεί το καλυμμένο με ομίχλη σκηνικό μιας αμερικανικής επαρχιακής πόλης. Εκεί όπου οι σκηνές της καθημερινότητας, οι φαινομενικά απλοί άνθρωποι και οι «ήρωες» – αστυνομικοί, συναντούν τη φαντασία. «Πιστεύεις στα φαντάσματα;» ρωτάει ο ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο οποίος παρουσιάζεται ως σκληροτράχηλος, απόμακρος ήρωας. Ο άλλος αποφεύγει να του απαντήσει. Γνωρίζει ότι είναι «περίεργος» τύπος. Κάποια στιγμή όμως τον ρωτάει «πότε αλήθεια κοιμάσαι εσύ;». Ο συνεργάτης του κοιτάζει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου της αστυνομίας. «Προτιμώ να μην κοιμάμαι, αλλά να ονειρεύομαι», επισημαίνει. Μερικά λεπτά αργότερα, βλέπει μια κοπέλα με λευκό φόρεμα σε ένα φανάρι. «Πιστεύεις στα φαντάσματα;», ρωτάει τώρα αυτός τον συνεργάτη του. Εκείνος προτιμά να τον καλέσει για δείπνο στο σπίτι με σκοπό να γνωρίσει την οικογένειά του…