Η ανάγνωση του βιβλίου του Κώστα Κωστή, καθηγητή Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών προκαλεί έντονη δυσφορία, λες και βρίσκεσαι, μοιραίος επιβάτης, σε ένα πλεούμενο που ταξιδεύει διαρκώς σε καιρούς φουρτούνας με ελάχιστα διαλείμματα νηνεμίας, σκαμπανεβάζει στους ανέμους και πότε πότε αγκυροβολεί εκεί όπου δεν σκόπευε να φτάσει. Ακόμα και όταν βρει το λιμάνι του, το φορτίο που μεταφέρει – ιδέες, άνθρωποι, εμπορεύματα, υπηρεσίες – έχει παλιώσει, αν δεν έχει λεηλατηθεί, και ό,τι έχει γλιτώσει διαμοιράζεται κακήν κακώς, αν δεν έχει διαγουμιστεί από όποιον πειρατή προλάβει. Οσο για τον καπετάνιο, αφήνει στο πηδάλιο αδόκιμους ναυτόπαιδες, φτιάχνει καινούργιους πορτολάνους, καλοπιάνει λοστρόμο, πλήρωμα και επιβάτες, όταν δεν αμφισβητείται μέχρι διχασμού από κατ’ όνομα προδότες και ουσιαστικώς ευεργετηθέντες. Αυτός είναι ο πλούτος της Ελλάδας, περί αυτού ο λόγος του Κώστα Κωστή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή