Επαναλαμβάνοντας το λάθος του άλλου

Παρατηρώ τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτήν την προεκλογική περίοδο που υποτίθεται ότι παίζει το χαρτί της πολιτικής του επιβίωσης. Τον παρατηρώ, κυρίως, ανθρωπολογικά. Την τραυματισμένη του αλαζονεία – που εντελώς ανεπιτυχώς προσπαθεί να πλασάρει ως μετριοπάθεια -, την αμηχανία του που αποτυπώνεται στη γλώσσα του σώματος, τον τόνο της φωνής του που δείχνει πως ούτε ο ίδιος πιστεύει αυτά που λέει, κάτι συγγνώμες που αρθρώνει και, συνειρμικά, νομίζεις ότι είναι εγγαστρίμυθος, έναν κακοκρυμμένο πανικό που προκαλεί όχι μόνο η προοπτική της απώλειας της εξουσίας αλλά και η ανατροπή της ψευδαίσθησης ότι η πραγματικότητα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Και θυμάμαι εκείνον τον δυναμικό σαραντάρη που, προ πενταετίας, στην αντίστοιχη προεκλογική περίοδο, έδιωχνε τη «μαντάμ Μέρκελ», έσκιζε Μνημόνια, βάραγε νταούλια και τσαμπουκαλευόταν με τους πολιτικούς του αντιπάλους. Προσπαθώ να διακρίνω στο allure του, που λένε και οι Γάλλοι, τα πουλιά που υποτίθεται ότι πιάνει στον αέρα αλλά μηδέ πτηνό μηδέ πτερό.