«Οταν βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου δεν βγήκα για να φτάσω κάπου, αλλά για να περπατήσω. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να ακούσω στο τέλος της ζωής μου είναι πως είμαι φτασμένος καλλιτέχνης. Θέλω να πεθάνω όρθιος περπατώντας χωρίς να έχω φτάσει πουθενά». Οσο κι αν δεν το ήθελε, όπως έλεγε σε παλαιότερη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» ο Παύλος, ο εικαστικός που γεννήθηκε στα Φιλιατρά πριν από 89 χρόνια και κατάφερε να αναγνωριστεί διεθνώς μόνο με το μικρό του όνομα, είχε φτάσει στα ψηλότερα σκαλοπάτια της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής. Κι έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο έργο και έχοντας γράψει μια ιδιαίτερη – γεμάτη χρώματα και αισιοδοξία – σελίδα στην ιστορία της Τέχνης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή