Στο πέρας του 20ού αιώνα αποδίδει εκτός των άλλων ο Μπερνάρ Ρουίζ Πικάσο και τις υψηλότατες τιμές που επικρατούν στην αγορά για τα έργα του παππού του, όπως και άλλων σημαντικών εικαστικών δημιουργών. «Πολλά έργα από τον αιώνα που έφυγε δεν είναι διαθέσιμα προς πώληση, καθώς ανήκουν σε μουσειακές ή μεγάλες ιδιωτικές συλλογές. Γι’ αυτό και είναι πλέον ανεκτίμητα. Οι ιδιαιτέρως εύποροι που τα επιθυμούν τα αγοράζουν, και αυτό δημιουργεί μια πολύ ισχυρή αγορά, ίσως όχι κατανοητή σε όλους».

Ο Πάμπλο Πικάσο όμως δεν ήταν μόνο ο δημιουργός της εμβληματικής «Γκερνίκα» αλλά και παππούς, ρόλος στον οποίο είναι μάλλον δύσκολο να τον φανταστεί κάποιος που έχει συνηθίσει να τον βλέπει με μαρινιέρες να ποζάρει στον φακό την ώρα που ζωγραφίζει. «Υποθέτω ότι έχετε πολλούς παππούδες στην Ελλάδα, όπως ήταν ο δικός μου, διότι καταγόταν από την Ισπανία, από τον ευρωπαϊκό Νότο, και δεν του έλειπε το μεσογειακό ταμπεραμέντο» επιχειρεί να τον σκιαγραφήσει ο Μπερνάρ Πικάσο που θυμάται τον σπουδαίο Πάμπλο αρκετά καλά, καθώς ήταν 14 ετών όταν εκείνος πέθανε.

«Οι εικόνες που έχω είναι κυρίως από κυριακάτικες οικογενειακές συγκεντρώσεις. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν ο Πικάσο. Ηξερα ότι ήταν διαφορετικός. Οι φίλοι μου με πείραζαν διότι το να έχεις σχέση εκείνη την εποχή μαζί του δεν ήταν απαραιτήτως καλό. Εβαζε το μάτι στη θέση του αφτιού, το στόμα στη θέση του ματιού και ούτω καθ’ εξής. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας ήταν εναντίον του, δεν τον αποδεχόταν. Κατά κάποιον τρόπο, θα έλεγα ότι δεχόμουν ένα είδος μπούλινγκ».

Πιστεύει ότι έχει κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα του με τον παππού του; «Οταν είμαστε μέλη μιας οικογένειας είναι αναμενόμενο να έχουμε κάποια κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα μας, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Μπορεί ένα από αυτά να είναι ο τρόπος που προσεγγίζω την τέχνη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχω κανένα ταλέντο στη ζωγραφική» απαντά.

Προτού τον αποχαιρετίσουμε η κουβέντα έρχεται στο μοναδικό έργο τού Πάμπλο Πικάσο που ανήκε σε δημόσιο μουσείο, στην Εθνική Πινακοθήκη, και εκλάπη το 2012. Ενα έργο που είχε δωρίσει ο ίδιος στον ελληνικό λαό για την αντίστασή του στην Κατοχή υπό τον τίτλο «Γυναικείο Κεφάλι» και το οποίο παραμένει άφαντο. Θα αποφάσιζε να προσφέρει ένα άλλο στη χώρα μας προς αντικατάσταση του κλεμμένου; «Νομίζω ότι ο Πικάσο έφτιαξε το συγκεκριμένο έργο έχοντας μια ορισμένη πρόθεση και είναι αδύνατον να αντικαταστήσουμε το συναίσθημά του που γεννήθηκε υπό συνθήκες. Δεν μπορώ όμως να προβλέψω τι θα κάνω στο μέλλον, διότι το μέλλον είναι άγνωστο».