Στο κόκκινο

Κόκκινη έκλειψη (Rojo, Αργεντινή, 2018). Διατηρώντας κάποιες επιφυλάξεις για τη στιβαρότητα του σεναρίου της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του αργεντινού σκηνοθέτη Μπενγιαμίν Ναϊστάτ, ομολογώ ότι η κινηματογραφική ματιά του σε συνάρτηση με την κοινωνικοπολιτική ποικιλομορφία του πλαισίου στο οποίο η ταινία τοποθετείται με εντυπωσίασε. Στα περίχωρα του Μπουένος Αϊρες, λίγο πριν από το πραξικόπημα του δικτάτορα Βιδέλα στη δεκαετία του 1970, αυτή η παράξενη «κόκκινη» ταινία (ένα κόκκινο φίλτρο στη φωτογραφία «λεκιάζει» μονίμως την εικόνα) παίζει τόσο άνετα με διάφορα είδη, που χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις σε έχει κερδίσει. Παρότι, όπως είπα, μερικά πράγματα σου δημιουργούν δεύτερες σκέψεις. Μου ήταν δύσκολο π.χ. να φανταστώ έναν πρωτοκλασάτο, ευφυή δικηγόρο, όπως ο Κλάουντιο (Ντάριο Γκραντινέτι) να υποπίπτει σε τόσο κραυγαλέα λανθασμένες αποφάσεις, όπως το να θάψει στην έρημο ένα πτώμα μόνο και μόνο για να μην κατηγορηθεί ο ίδιος για έναν φόνο που δεν έπραξε και αργότερα να ζει διαρκώς με τον φόβο. Πάνω σε αυτή την πράξη χτίζεται η ιστορία που φέρνει τον Κλάουντιο διαρκώς σε δύσκολη θέση, αφού το παρελθόν επιστρέφει μπροστά του με το πρόσωπο ενός θρησκόληπτου και αδίστακτου ιδιωτικού ντετέκτιβ (εξαιρετικός ο Αλφρέδο Κάστρο). Νουάρ με «χιτσκοκικό» σασπένς, πολιτικό θρίλερ, οικογενειακό δράμα αλλά και ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο για τον κυνισμό και την υποκρισία ενός λαού.