Εβδομος στο Επικρατείας του ΜέΡΑ25, ο Αλέξανδρος Μπίστης υπήρξε υπεύθυνος της Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ έως το καλοκαίρι του 2015, οπότε παραιτήθηκε και αποχώρησε ενώ σήμερα στρατεύεται σε μια νέα μάχη. Ο ίδιος διευκρινίζει πως για το ΜέΡΑ25 δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από τη διαιώνιση της υποταγής της χώρας στον άπιαστο στόχο της αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέος. Και επίσης, εκτιμά πως η σημαντικότερη συμβολή στη δημόσια συζήτηση είναι το πλαίσιο προτάσεων για τη μετάβαση από την ολιγαρχία στη Δημοκρατία και την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας επί των δομών του κρατικού μηχανισμού.

Τα τελευταία χρόνια δόθηκε μια εικόνα απαξίωσης της Βουλής. Πώς φαντάζεστε το εθνικό Κοινοβούλιο;

Η κοινοβουλευτική λειτουργία απαξιώνεται συστηματικά εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο στη χώρα μας, επειδή η κυρίαρχη πολιτική απαιτεί οι λαοί να βρίσκονται αποκλεισμένοι από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αδρανείς και αποστασιοποιημένοι από την πολιτική. Ετσι, τα Κοινοβούλια έχουν μετατραπεί σε όργανα επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων που λαμβάνουν άλλα, εξωθεσμικά, κέντρα. Το ΜέΡΑ25 θα επιδιώξει την αναβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, κάνοντας ό,τι έκανε μέχρι σήμερα: απέχοντας από την ανούσια λασπολογία, τη συκοφαντία και τις προσωπικές επιθέσεις, θα επεξεργάζεται συλλογικά και θα καταθέτει δημόσια προτάσεις άμεσα εφαρμόσιμες, που απαντούν στα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι/ όσες ζουν και εργάζονται σήμερα στη χώρα, και θα επιδιώκει την εφαρμογή τους.

Το ΜέΡΑ25, ποιες ιεραρχήσεις έχει σε επίπεδο προτάσεων; Γιατί στρατεύεστε με τον εν λόγω πολιτικό χώρο;

Πέραν των 7 Τομών για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της, το ΜέΡΑ25 καταθέτει πλήρεις προτάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την παιδεία, την υγεία, την εργασία, την ασφάλιση, το περιβάλλον, την ενέργεια, την εξωτερική πολιτική, τον τουρισμό, τη στρατιωτική θητεία, ακόμη και για τα δικαιώματα των ζώων. Εκτιμώ, όμως, πως η σημαντικότερη συμβολή στη δημόσια συζήτηση είναι το πλαίσιο προτάσεων για τη μετάβαση από την ολιγαρχία στη Δημοκρατία και την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας επί των δομών του κρατικού μηχανισμού, μέσω, μεταξύ άλλων, της θεσμοθέτησης συμμετοχικών εθνικών, περιφερειακών και τοπικών συμβουλίων, αποτελούμενων από κληρωτά και εκλεγμένα μέλη, με αποφασιστική λειτουργία και αρμοδιότητες. Οσοι και όσες ενδιαφέρονται, αξίζει να μελετήσουν το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα mera25.gr. Αποφάσισα να συμπορευτώ εκλογικά με το ΜέΡΑ25, παρότι δεν είμαι μέλος του, επειδή πιστεύω πως όσοι/όσες θυμόμαστε τι – και γιατί – ψηφίσαμε στο δημοψήφισμα, όσοι/όσες απορρίπτουμε τη λογική των «μονόδρομων» και επιλέγουμε να μην είμαστε παρατηρητές αλλά να παρεμβαίνουμε σε όσα επηρεάζουν τη ζωή μας, όσοι/όσες επιλέγουμε τη σύνθεση από τη μοναχική πορεία ήρθε η ώρα να ξαναμετρηθούμε, να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας και να ξαναοργανώσουμε τις αντιστάσεις, ώστε να αντιμετωπίσουμε την παλινόρθωση της παρασιτικής ολιγαρχίας που απομύζησε τους κόπους και τους πόρους του ελληνικού λαού.

Μήπως είχε δίκιο η κυβέρνηση πως δεν «σήκωνε» άλλη εναλλακτική για τη χώρα; Τι σας αφήνει η εμπλοκή σας με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Η συνεδριακή απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε «δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα […], ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι […] ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει». Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, έλεγε πως «αν είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εγκρίνει ή να επικυρώσει συμφωνίες όπως εκείνες που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τότε ο κόσμος καλύτερα να ψηφίσει τον Αντώνη Σαμαρά». Αρα, όχι, δεν είχε δίκιο η κυβέρνηση. Είναι όμως σύνηθες, όταν ένας λαός είναι πιο αποφασισμένος και πιο γενναίος από τις δειλές και άτολμες ηγεσίες του, εκείνες να προβάλλουν τη δειλία και την ατολμία τους πάνω στον λαό και να τον κατηγορούν ότι δεν καταλαβαίνει το έργο που του προσέφεραν. Σε προσωπικό επίπεδο μου αφήνει ό,τι άφησε σε όλον τον κόσμο που πίστεψε στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ: τη χαρά της συμμετοχής στο πιο ενδιαφέρον εγχείρημα πολιτικής ανυπακοής που αναδύθηκε στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική και τη θλίψη που προκάλεσε η συντριβή του. Μια πολύτιμη εμπειρία που σήμερα, 4 χρόνια μετά, πρέπει να μετουσιωθεί σε προσπάθεια ανοιχτής και μεθοδικής διαμόρφωσης νέου σχεδίου συνειδητοποίησης και χειραφέτησης των Ελλήνων και των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα.

Πώς τάσσεστε στο θέμα του ευρώ και την πιθανότητα μια νέα διαπραγμάτευση να έθετε κίνδυνο για τη χώρα μας; Είστε υπέρ της δραχμής;

Η αντιπαράθεση γύρω από το νόμισμα είναι αποπροσανατολιστική: το «πάση θυσία στο ευρώ», ακόμα κι αν σημαίνει την ερημοποίηση της χώρας, τη μετανάστευση των παραγωγικών γενιών και την παρακμή του πληθυσμού, είναι εξίσου άστοχο με το «επιστροφή στη δραχμή», που παραβλέπει ότι όλα τα εργαλεία άσκησης κυρίαρχης πολιτικής (τράπεζες, λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.ο.κ.) έχουν εκχωρηθεί στα διευθυντήρια ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου και ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να χαράξει ανεξάρτητη πολιτική με δικό του νόμισμα. Μία νέα διαπραγμάτευση δεν θα έθετε σε κίνδυνο τη χώρα, καθώς σύμφωνα με τα διευθυντήρια του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ενδεχόμενη έξοδός μας από την ευρωζώνη θα επέφερε κόστος 1 τρισ. ευρώ και ανεξέλεγκτες επιπτώσεις τύπου ντόμινο στις υπόλοιπες χώρες. Σε κάθε περίπτωση, το ΜέΡΑ25 θεωρεί πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από τη διαιώνιση της υποταγής της χώρας στον άπιαστο στόχο της αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέους.

Μεταναστευτικό. Τείχη ή μια άλλη πολιτική;

Η Δύση, έχοντας λεηλατήσει τους πόρους τού, κατ’ ευφημισμόν, «αναπτυσσόμενου» κόσμου, έχοντας ανατρέψει κυβερνήσεις, εξουθενώσει οικονομίες, ισοπεδώσει πόλεις και αφανίσει πληθυσμούς, υψώνει τείχη εθνικισμού και ξενοφοβικής ακροδεξιάς για να αποκλείσει δυστυχισμένους ανθρώπους, που μετακινούνται ως συνέπεια των επιλογών της. Το ΜέΡΑ25 εναντιώνεται στην κατάπτυστη Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και προτείνει σειρά μέτρων ενσωμάτωσης των προσφυγικών ροών στις χώρες της Ευρώπης. Η προσχεδιασμένη εξαθλίωση χιλιάδων ανθρώπων στα κέντρα κράτησης προσφύγων, προκειμένου να λειτουργούν ως αποτρεπτικό παράδειγμα για νέες αφίξεις, αποτελεί ντροπή για την «πολιτισμένη Ευρώπη», που κλείνει τις πύλες της στους ανθρώπους αλλά τις ανοίγει στον φασισμό, ξεχνώντας πως μετακινήσεις πληθυσμών υπήρχαν από καταβολής κόσμου, ενώ σύνορα όχι.