«Στον 15χρονο εαυτό μου θα έλεγα να αφήσει το όνειρο της μουσικής»

Το εύκολο στην περίπτωσή τους είναι να ξεκινήσουν οι αναφορές μιας συγκεκριμένης γενιάς – εκείνης των nineties – με τη μουσική τους, για να πιάσει το νήμα η επόμενη που τους ανακάλυψε στα χρόνια της ελληνικής ευμάρειας. Το δύσκολο είναι να κατηγοριοποιήσεις τη μουσική αυτής της μπάντας από το Νότιγχαμ της Αγγλίας κάπου μεταξύ των γραμμών της ροκ, ποπ, τζαζ και σόουλ. Το θίγει άλλωστε και ο frontman Στιούαρτ Στέιπλς στη συνέντευξή στα «Πρόσωπα», με αφορμή την επικείμενη συναυλία τους στο Ηρώδειο, στις 13 Ιουλίου: «Μας έβαζαν κάτω από την ομπρέλα της τζαζ, επειδή αυτή είναι η ετικέτα που χωράει οτιδήποτε άλλο δεν ορίζεται!». Στην πραγματικότητα, και αυτό το δημοφιλές εν Ελλάδι συγκρότημα – έχει εμφανιστεί στη χώρα μας περίπου 15 φορές – εξελίχθηκε και εξέλιξε τον ήχο του μέσα από απανωτούς πειραματισμούς, οι οποίοι άλλοτε άρεσαν κι άλλοτε όχι (και ίσως αυτό εξηγεί εν μέρει το γεγονός ότι έφτασαν ώς το όριο της «μπάντας γηπέδων» χωρίς να γίνουν). Από την πρώτη «κατοχύρωση» στις αρχές του 1992 πέρασαν σε έναν ήχο περισσότερο μινιμαλιστικό (σόουλ), για να ξεκινήσουν αργότερα οι σόλο καριέρες διαφορετικών μελών (ο Στέιπλς το 2005). Η πρώτη μπάντα επανενώθηκε το 2007, ενώ από το 2012 τα μέλη της είναι, εκτός από τον Στέιπλς, οι David Boulter, Neil Fraser, Dan McKinna και Earl Harvin. Στους πειραματισμούς τους, όπως λένε οι ίδιοι, στην ένωση δυνάμεων με την ποπ κουλτούρα, όπως λένε άλλοι, περιλαμβάνονται και τα επτά σάουντρακ που έχουν υπογράψει για ταινίες της Κλερ Ντενί (ανάμεσά τους το «Intruder» και το «Les salauds). Τελευταία και πλέον πρόσφατη το «High life», η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας της γαλλίδας σκηνοθέτριας, που αποτελεί ταυτόχρονα και το αγγλόφωνο ντεμπούτο της. Οι κριτικές την έχουν περιγράψει ως αταξινόμητη, μια αναφορά στο εσωτερικό sci-fi σινεμά του ’60 και του ’70. Πρωταγωνιστής ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ο οποίος αντικατέστησε τον Στέιπλς στο τραγούδι «Willow».