Ο Κωστής Παλαμάς είχε συχνά σχολιαστεί αρνητικά  από τους συγχρόνους του λογίους, ακόμη και φίλους συναγωνιστές στον πνευματικό στίβο, διότι χωρίς αυστηρή επιλογή έγραφε συχνότατα προλόγους σε ποιητικές συλλογές κυρίως νέων φερέλπιδων ποιητών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν αξιώθηκαν να αποκτήσουν ούτε μια θεσούλα στα ριζά του ποιητικού Παρνασσού. Οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν αυτή τη γενναιοδωρία του Ποιητή ως προσπάθεια να συγκροτηθεί μια ευρεία συντεχνία, της οποίας Τελετάρχης θα ήταν ο Μεγάλος Ποιητής. Αλλοι δικαιολογούν τις επιεικείς κρίσεις του σε μια αδυναμία να αρνηθεί, όταν ένας νέος ποιητής ζητούσε ως διαβατήριο για το ταξίδι του στον δυσπρόσιτο κόσμο και συχνά επιφυλακτικό της τέχνης, τη σύσταση και εντέλει την προστατευτική ασπίδα του Ποιητή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή