Αντε, πάλι τα ίδια!

Ρωτούσε ξανά ένας φίλος, καλοπροαίρετα, με αληθινή απορία «μα εσύ, ένας αριστερός, με τη Νέα Δημοκρατία;..». Και του εξήγησα ότι η έξοδος από την κρίση και η διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας δεν έχουν ούτε «αριστερό πρόσημο» ούτε «δεξιές αποκλίσεις», δεν είναι ταξική πάλη, δεν έχουν ιδεολογική απόχρωση ούτε «ή εμείς ή αυτοί». Είναι απόφαση επιλογής της κοινής λογικής, πολιτικής εφαρμογής του αυτονόητου. Και επιπλέον το δεξιό και το αριστερό είναι προσδιορισμοί πολύ σχετικοί πλέον, εδώ και δεκαετίες έχουν χάσει την «αίγλη» που είχαν κάποτε. Αριστερά καθεστώτα έχουν κάνει τερατώδη εγκλήματα, «αριστερές» κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει άδικες, αντιδραστικές, άθλιες πολιτικές – καλή ώρα -, ενώ προοδευτικές πολιτικές, αντίθετα, υλοποιήθηκαν συχνά από «δεξιές» κυβερνήσεις. Επίσης, πολλά πρόσωπα, πολιτικοί ή εμβληματικές προσωπικότητες, δεν κατατάσσονται αναλόγως, δεν προσδιορίζονται ως αριστεροί ή δεξιοί, σήμερα. Ο Μαδούρο, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Ιγκλέσιας κι ο Τσίπρας είναι πιο αριστεροί π.χ. από τον Ομπάμα ή τον Μακρόν; Ο Καμμένος, ο Κοτζιάς, ο Κουίκ, ο Ρασπούτιν, ο Παπασούζας κι ο Πολάκης πώς χαρακτηρίζονται, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεξιός; Κι αν ο Στάλιν κι ο Μάο, ο Κάστρο, ο Χόνεκερ, ο Τσαουσέσκου ήταν αριστεροί, να σας θυμίσω πάλι, και σήμερα, έναν δικό μας που πριν από 25 χρόνια μάς βαρέθηκε, τα βρόντηξε και την έκανε. Να λοιπόν κι ένας δεξιός, ο Μάνος Χατζιδάκις. Το πρότυπο του αδέσμευτου ελεύθερου ανθρώπου, που αν ζούσε σήμερα θα είχε συγκλονιστεί με το χάλι μας. Θα μας λυπόταν γιατί στ’ αλήθεια είμαστε για λύπηση και πάμε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που θα ‘θελε, απ’ ό,τι μας έδειχνε. Ο εθνολαϊκισμός, η δημαγωγία, η νεοπλουτέ φτήνια, ο αυριανισμός, ο ψευτοτσαμπουκάς κι η έπαρση του ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε θριαμβεύουν, ενώ η «αστική» ευγένεια θεωρείται ελάττωμα και βλάβη προς αποφυγήν, η «αγωγή από σπίτι», η σεμνότητα, η πραότητα, η δοτικότητα, η καλλιέργεια είναι καταγέλαστα. Η βλαχομπαρόκ ζαρντινιέρα κι ο κλαρινογαμπρός ωρύονται πως η αριστεία είναι ρετσινιά και κόλαφος, ενώ η μετριότητα, το γλείψιμο, η οσφυοκαμψία και η εξίσωση προς τα κάτω, προς το ανθρωπόμορφο μηδενικό, είναι όραμα ζωής για τον όποιο συριζοφέροντα και παράδειγμα προς μίμηση για τον διπλανό. Εφυγε πριν από 25 χρόνια, λοιπόν, ο άνθρωπος που σμίλεψε σε κάποιους τη μέθεξη των αρωμάτων με την ψυχή της Ανατολής και την ορθογώνια λογική με τον σφυγμομετρητή της Δύσης. Ο αναρχικός αριστερο-δεξιός, φάρος του πολιτισμού, της τέχνης και της δημιουργίας, που δεν συμβιβάστηκε στιγμή με προκάτ συστήματα και δόγματα. Και δεν τον άντεχαν οι κάθε λογής κρατούντες, αφού έλεγε π.χ. ότι το υπουργείο Πολιτισμού είναι ένα άχρηστο κατασκεύασμα, τροχονόμος σκανδαλωδών επιδοτήσεων προς ημετέρους και ΚΑΣτρο λαμόγιων της αρχαιολογίας. Του το ‘κλεψα και το σβούριξα προχτές, ως δικής μου εμπνεύσεως εξυπνάδα, κι έγινε της κολάσεως με κάτι αυγιανές, τσαντιρόγιουφτους και μπαγκσμπάνηδες, που είναι γνωστοί λ ά τ ρ ε ι ς του πολιτισμού και δεν μπορούν ούτε στιγμή απολίτιστοι. Ο Μέγας Χατζιδάκις, ένα πανάκριβο διαμάντι στο στέμμα του νεοελληνικού πολιτισμού. Τον είχε ρωτήσει η Μαρία Ρεζάν «Οι άνθρωποι σας θεωρούν – έτσι όπως θέλουν να βάζουν ετικέτες – δεξιό. Για σας τι σημαίνει δεξιός, αριστερός, κεντρώος; Πέστε μου, τι πιστεύετε;» και η απάντηση «Κοιτάξτε, αν εννοείτε δεξιός με την ψυχολογία χωροφύλακα ή αστυνόμου, δεν την έχω. Είμαι ένας φιλελεύθερος αστός». Ο Χατζιδάκις, λοιπόν, ήταν φιλελεύθερος. Ο Μαδούρο, ο Στάλιν, ο Κάστρο, για πες μου, ρε φίλε, τι ρόλο βαράγανε; Τι ήταν; Το αντίθετο, έτσι; Δηλαδή σοσιαλιστές, να πούμε! Αυτό δεν σημαίνει αριστερός, σοσιαλιστής / μαρξιστής δεν σημαίνει; Ωραία. Εδώ να βάλουμε και τον Τσίπρα, προς το παρόν, ως την επόμενη μεταμφίεση, γιατί έχει δρόμο ακόμα μέχρι κάπου να καταλήξει. Με την καλή έννοια, πάντα…