Θέμα χρόνου

Δεν μου φαίνεται εντελώς άκυρη η μουργέλα των πολιτικών αρχηγών για ντιμπέιτ. Και ποιος δεν βαριέται τις προσχηματικές συζητήσεις, αριστερά το πηρούνι, δεξιά το μαχαίρι και η πετσέτα στα γόνατα; Αλλά και οι πολίτες, ούτε κι αυτοί μου φαίνεται ότι φλέγονται να ακούσουν μονολόγους 90 δευτερολέπτων, την ώρα που τα κόμματα έξω απ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, είχαν τηλεοπτικό και κοινοβουλευτικό χρόνο ανεμπόδιστο να δείξουν τα χαρτιά τους και να ανταλλάξουν διαξιφισμούς. Φυσικά δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούστηκαν και μπαταριές, η ουσία είναι όμως ότι γνωριζόμαστε  πολύ καλά μεταξύ μας. Και το χειρότερο; Νομίζουμε ότι έχουμε κιόλας ψηφίσει! Η ευρωκάλπη ανακούφισε τη δίψα μας για εκλογές και μας έδωσε τη δυνατότητα να εκδηλωθούμε αποστομωτικά. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη παγίδα και ο πιο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχει αυτή τη στιγμή η εκλογική διαδικασία κι όχι αν θα χοροστατήσει στα απαρχαιωμένα στούντιο του ραδιομεγάρου ο Νίκος Χατζηνικολάου ή αν θα αφήσει το πλεονέκτημα και την ποιμαντορική μπαστούνα στα έμπειρα χέρια της Ελλης Στάη. Μπορούμε άνετα να βαρεθούμε και αλλιώς.