Εντυπώσεις (ενός μη ειδικού) από τη συναυλία του Λ. Καβάκου

Τη στιγμή που λίγοι θεατές χειροκρότησαν ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας σε μι ελάσσονα (αρ. 64) του Μέντελσον, η αμηχανία ήταν δεδομένη. Αλλά ξεπεράστηκε γρήγορα, καθώς ο Λεωνίδας Καβάκος και η Συμφωνική της Βιέννης δεν φάνηκαν να επηρεάζονται. Η αναζήτηση, ωστόσο, για πληροφορίες στο Διαδίκτυο κατόπιν μουσικής εορτής απέδωσε. Το παρατεταμένο χειροκρότημα μετά το τέλος μιας ολοκληρωμένης σύνθεσης το οφείλουμε εν μέρει στον Μέντελσον, ο οποίος ως ερμηνευτής δεν ήθελε να αποσπάται η προσοχή του από το χειροκρότημα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το κοινό του Ηρωδείου ήταν έτσι κι αλλιώς θερμό το βράδυ του περασμένου Σαββάτου απέναντι στον διεθνή έλληνα σολίστ και μία από τις πλέον «ετοιμοπόλεμες» και λαμπερές ορχήστρες. Η πρώτη κορύφωση – τόσο από την πλευρά της σκηνής όσο και από το κοίλο – ήρθε στην έκρηξη του τρίτου μέρους της Συμφωνίας, εκεί όπου ο Μέντελσον δείχνει ξεκάθαρα τη μουσική ευφορία που ήθελε να παράγει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του (1809-1847).