Ο άνθρωπος που θυμόταν ακόμη

Είχα ρωτήσει μια φορά έναν ψυχαναλυτή και η απάντηση που πήρα δεν χωράει αμφισβήτηση. Πράγματι, μόλις τριάντα τρεις παππούδες μας χωρίζουν από τον Οιδίποδα, βάλτε τα κάτω και λογαριάστε τα, να δείτε γιατί το ομώνυμο σύμπλεγμα είναι ακόμη νέο και σε πλήρη δραστηριότητα. Κι αν ανιχνεύεται στον ψυχισμό μας κάτι που εντοπίστηκε πριν από 2.446 χρόνια, απορώ πώς γίνεται και τίποτα πάνω μας δεν παραπέμπει στον προπάππου μας ή έστω στον παππού μας. Πότε ήταν που άρχισε δειλά δειλά να δημιουργείται στη νεότερη Ελλάδα η «μεσαία τάξη» και πώς στο καλό τη χάσαμε έτσι εύκολα μέσα από τα χέρια μας; Την αναζητούν απεγνωσμένα αναλυτές, κόμματα, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, οικονομολόγοι και δάσκαλοι της πολιτικής επιστήμης αλλά εγώ, ένα μεσημέρι με μεγάλη ζέστη, την είδα να περνάει κάτω από το μπαλκόνι μου. Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε, ήμουν όμως απολύτως σίγουρη πως ήταν αυτή και πως ήταν άντρας μέσης ηλικίας με ταλαιπωρημένο κοστούμι, γραβάτα και καπελάκι παναμά. Τον ακολούθησα, τι να κάνω; Στο μονόχωρο σπίτι με αυλή, στο μαγαζί του που τα βράδια το έκλεινε σπρώχνοντας τα ρολά με το πόδι, στη Δημόσια Υπηρεσία βλοσυρός να μετράει το μηνιάτικο για έναν καφέ κι εφημερίδα, για μια πορτοκαλάδα στα τέσσερα κάθε Κυριακή εκείνος, η γυναίκα του και τα παιδιά του. Αυτός εδώ δεν είχε χάσει τη μνήμη του. Θυμόταν ακόμη τα πρησμένα πόδια του πατέρα του ή του παππού του που, μολονότι δεν τον έλεγαν Οιδίποδα, κυκλοφορούσε ξυπόλητος επειδή δεν είχε παπούτσια να φορέσει,  εξυπηρετώντας ποιος ξέρει τώρα ποια παλιά οφειλή κι αρχαϊκό τραύμα.