Ομολογώ ότι συγκινήθηκα βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παραλαμβάνει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη του ΝΒΑ: συγκινήθηκα γιατί τον είδα να κλαίει. Δεν άκουσα καν τι είπε – εκ των υστέρων διάβασα ότι αφιέρωσε το βραβείο του στην Ελλάδα, τη Νιγηρία, τους Μπακς και την οικογένειά του. Είχα καιρό να δω πραγματικά δάκρυα χαράς: γίνονται ολοένα και περισσότερο σπάνια ενώ είναι υπέροχα. Τελευταία τα δάκρυα των αθλητών έχουν να κάνουν μόνο με αποτυχίες. Οι κάμερες εστιάζουν σε βουρκωμένα μάτια ύστερα από χαμένα πέναλτι, χαμένα μετάλλια, χαμένα τρόπαια – τα βουρκωμένα μάτια μας θυμίζουν ότι οι αθλητές όσο σπουδαίοι κι αν είναι δεν τα καταφέρνουν πάντα: οι τηλεσκηνοθέτες μας θυμίζουν ότι είναι άνθρωποι χρησιμοποιώντας τα δάκρυά τους για να τους απομυθοποιήσουν. Πάντοτε αναρωτιόμουν ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα. Οσοι αγαπάμε τον μύθο τους σίγουρα όχι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή