Δικαίως φίλοι της στήλης ερωτούν σε τι διαφέρει η τηλεϊατρική πρώτης γενιάς από την τηλεϊατρική τρίτης γενεάς. Απλούστατα, η τηλεϊατρική της τρίτης γενιάς διασφαλίζει την καθημερινή παρουσία καθηγητών ή ειδικών γιατρών δίπλα στον νέο γιατρό που υπηρετεί σε ένα απομονωμένο νησί ή αγροτικό ιατρείο. Τον βοηθά όχι μόνο στη διάγνωση αλλά και στη θεραπεία. Είναι δηλαδή αυτό που ζητούν οι τοπικές κοινωνίες των μικρών και απομονωμένων νησιών. Ετσι, αφενός ο νέος γιατρός αποκτά πείρα και εκπαιδεύεται καθημερινά, αφετέρου ο άρρωστος υποστηρίζεται από τον καθηγητή που είναι δίπλα του. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται η απαραίτητη πρόσθετη στελέχωση ενός πανεπιστημιακού νοσοκομείου που να διαθέτει καθημερινά αρμόδιους γιατρούς όλων των ειδικοτήτων οι οποίοι ως εφημερεύοντες θα έχουν χρεωθεί προκαθορισμένα απομονωμένα νησιά και αγροτικά ιατρεία. Ετσι, το θέμα της υπεύθυνης, συνεχούς μετεκπαίδευσης του νέου γιατρού λύνεται οριστικά και όχι μέσω συνεδρίων που υποστηρίζονται οικονομικά από εταιρείες φαρμάκων και ιατρικών συσκευών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή