Και να που η παρεξηγημένη (έως και παρακατιανή) ποπ κουλτούρα μπορεί να βρει τον χώρο της ακόμη και στο Ηρώδειο. Ακόμη και να τον υπονομεύσει καταργώντας τη σοβαροφάνεια, σαρκάζοντας πρωτίστως τα υψηλά νοήματα της τέχνης. Η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών με τις κινηματογραφικές μουσικές του Στίβεν Σπίλμπεργκ κινήθηκε σε όλα αυτά τα επίπεδα, με κερδισμένο από πριν – ας μη γελιόμαστε – το στοίχημα της νοσταλγίας και της συγκίνησης. Αν αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να καταφέρει μια ορχήστρα και ένας μαέστρος, όπως ο Αντριάν Πραμπάβα (καλεσμένος της ΚΟΑ), μπροστά από τη γιγαντοοθόνη όπου προβάλλονταν χαρακτηριστικές σκηνές, οι περίπου δύο ώρες έδωσαν την απάντηση. Και αυτή αντιστοιχεί στο ερώτημα τι μπορεί να πετύχει κάτι τόσο ελαφρύ στη βαρύτητα του χώρου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή