Αντίο σε έναν γίγαντα

Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε (αθλητικά) στη δεκαετία του ’80. ‘Η και λίγο νωρίτερα, όταν μπουσούλαγαν πολλοί στα γήπεδα. Τα καλοκαίρια, όταν δεν είχε ποδόσφαιρο, οι οθόνες γέμιζαν από τους πολύχρωμους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια γιορτή αληθινή. Η πάλη ήταν από τα αθλήματα που δεν τα καταλάβαινες, αλλά τα παρακολουθούσες εκστασιασμένος. Για την προσπάθεια των πρωταγωνιστών. Τη δύναμή τους. Ολοι φάνταζαν Ατλαντες. Εκείνη την εποχή, το δίπολο ήταν Μηγιάκης – Χολίδης. Λες και συναγωνίζονταν ποιος θα είναι ο καλύτερος. Ο κόσμος, όσοι τους έβλεπαν στις μεγάλες διοργανώσεις και ανέμεναν τα κατορθώματά τους στους Ολυμπιακούς, ήταν ή με τον έναν ή με τον άλλο. Ανάλογα με τις προτιμήσεις τους. Σαφώς και ήθελαν να πάνε αμφότεροι καλά, αλλά στα παιδικά μάτια έπρεπε να γίνει μια επιλογή. Ο Χολίδης ήταν η δική μου. Ισως γιατί πάντα πάσχιζε να φτάσει ψηλά με ένα σθένος μοναδικό και μια μεθοδικότητα απίστευτη. Μπορεί πάλι επειδή δεν κατάφερε ποτέ να πανηγυρίσει ένα χρυσό μετάλλιο. Το ’84 και το ’88 έμεινε στα χάλκινα, διάκριση σημαντική αλλά όχι πρώτη θέση στο βάθρο. Λες και ήταν ένα απωθημένο για τον αθλητή. Το κοινό τον λάτρεψε. Για τη διαδρομή του. Τη σεμνότητα που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια. Την ηρεμία του. Τη διάθεσή του να βγάλει νέα παιδιά στον αθλητισμό, νέους αθλητές που θα έφταναν και εκείνοι πολύ μακριά. Ως προπονητής ανέλαβε και την Εθνική ομάδα και τα νέα του ταξίδευαν ξανά. Ο Μπάμπης Χολίδης ήταν ένας ήρωας τον παιδικών μου, των παιδικών μας χρόνων. Με πίστη στις δυνάμεις του, αυτοπεποίθηση την ώρα του αγώνα και πλήθος επιτυχιών. Κυρίως όμως μου φέρνει στον νου έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε πολύ σκληρά για να μείνει η πάλη, ελεύθερη ή ελληνορωμαϊκή, ένα αγώνισμα που αγαπούν στην Ελλάδα. Ναι, αυτό το αγώνισμα που κάποιοι θέλουν να το αφήσουν εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, χωρίς να σκέφτονται καν τι συμβολίζει στον παγκόσμιο αθλητισμό.