Η ελληνική κοινωνία έχει μια διαχρονικά προβληματική σχέση με την επιβολή του νόμου και την προσέγγιση στη βία. Το κοινωνικό συμβόλαιο στον τομέα της ασφάλειας, ειδικά μεταπολιτευτικά, είχε αρκετές φορές ελαστικοποιηθεί. Δεν είναι τυχαίο πως υπήρξε ένα σημαντικό μέρος πολιτών το οποίο αντιμετώπιζε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης με θετικό τρόπο τις δολοφονίες της 17Ν. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως και κοινοί εγκληματίες (όπως διαβόητοι ληστές) είχαν αρκετές φορές αντιμετωπιστεί και χαρακτηριστεί ως «Ρομπέν των Δασών». Αυτή η προβληματική κατάσταση ανάγεται σε όρους πολιτικής κουλτούρας και σχέσης με το κράτος. Δεν είναι τυχαίο πως για τους περισσότερους Ελληνες η Ελλάδα είναι κυρίως έθνος (για το οποίο είναι περήφανοι) και λιγότερο κράτος (με το οποίο έχουν μια σχέση εξάρτησης, αλλά παράλληλα το κατηγορούν). Με άλλα λόγια, η πελατειακή λογική έχει διατρέξει οριζόντια και κάθετα τη σχέση κράτους – πολιτών (δικαιώματα και υποχρεώσεις). Το αποτέλεσμα ήταν ένας εξαιρετισμός που συνδύαζε την ανομία με την ανυπακοή προς όφελος ατομικών συμφερόντων. Ενώ, παράλληλα, διάβαζε το κράτος ως έναν αυταρχικό μηχανισμό που επιβάλλει τις πολιτικές του με σκληρή καταστολή, το περίφημο δόγμα «νόμος και τάξη».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή