«Είναι μια μεγάλη τιμή αλλά και πραγματική ευθύνη που μου δίνεται από το αυστριακό Festival de Regionen να δημιουργήσω ένα έργο για τον φασισμό σήμερα», δηλώνει η Ελλη Παπακωνσταντίνου στο «Νσυν». «Μελετώντας την ιστορία του στρατοπέδου και της γύρω περιοχής, βλέπω καθαρά το σημερινό ιστορικό αδιέξοδο της Ευρώπης με τα απωθημένα φασιστικά ιδεολογήματα να έρχονται ξανά στην επιφάνεια και αυτό με φοβίζει. Στο σημερινό Μαουτχάουζεν οι κάτοικοι δεν μιλούν για το Ολοκαύτωμα και όταν ερωτώνται από πού κατάγονται λένε το όνομα μιας άλλης πόλης. Κάπως έτσι μπορώ να καταλάβω το «αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Ακριβώς από αυτή την ενοχή, από το βαθύ συλλογικό τραύμα, τη σύνδεση με τη γενεαλογία, τη γραμμή του αίματος ένθεν κι ένθεν είναι φτιαγμένη και η ελληνική τραγωδία. Αυτό είναι το πρωτογενές υλικό της εννοώ, το τραύμα. Δεν θα μπορούσα να μην ανατρέξω στις Ευμενίδες του Αισχύλου (Ορέστεια), ακριβώς γιατί το κύριο θέμα που διατυπώνει η τραγωδία είναι το θέμα της ενοχής, της γενεαλογίας και της δικαιοσύνης. Tο κείμενο του Αισχύλου είναι τρομακτικά επίκαιρο όταν το ακούς σε αυτό το Μνημείο. Σύμφωνα με μαρτυρίες που εκτίθενται στο Μουσείο του Στρατοπέδου οι κάτοικοι της περιοχής γνώριζαν πολύ καλά τι συνέβαινε στο στρατόπεδο εξόντωσης καθώς έβλεπαν εκτελέσεις στους δρόμους, μύριζαν την κάπνα από τα κρεματόρια, συναλλάσσονταν εμπορικά με το στρατόπεδο κ.λπ. Ομως, αποφάσιζαν τις περισσότερες φορές να κάνουν πως δεν γνώριζαν. Το έργο μου δεν εστιάζει στους SS, ούτε σε εκείνους που ασκούν υψηλή πολιτική αλλά στον απλό άνθρωπο. Σε αυτόν που κάνει ότι δεν γνωρίζει».