Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν ότι θα πολεμήσει τον «νεοποτισμό», κάνοντας δημόσια έναν από τους πρώτους σολοικισμούς του που αργότερα θα πολλαπλασιάζονταν, έως την προσπάθεια διά του νεοποτισμού και των επιδομάτων να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους ήταν δυνατόν, το πέρασμα και του Πρωθυπουργού και του κόμματός του από τη δημόσια ζωή της χώρας δεν θα περάσει αδιάφορα ούτε για εκείνους που ψάχνουν στη γλώσσα της περιόδου τα ίχνη της διακυβέρνησης ενός συστήματος που πολιτεύτηκε με καθεστωτική βουλιμία. Η βουλιμία αυτή διεκδικούσε τη λενινιστική εξουσία – διότι δεν της έφτανε η δημοκρατική διακυβέρνηση. Σε γενικές γραμμές, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας πολιτεύτηκαν θεωρώντας ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα στα μέτρα τους – ή εν πάση περιπτώσει προσπαθώντας να τη φέρουν στα μέτρα τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή