Γράφω αυτές τις γραμμές «για τον δικό μου Αντρέα», ανήμερα του θανάτου του, 23 Ιουνίου, 23 χρόνια από σήμερα. Ομως η καρδιά μου χτυπάει πιο πίσω, στα «ηρωικά χρόνια» του αρχών του ’80, όταν εκείνος ήταν στο απόγειό του, ατίθασος και διονυσιακός πατέρας όλων μας, κι εγώ δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκάξι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή