Οι δύο σημερινοί «εχθροί» με έναν παράδοξο τρόπο αποτελούσαν από κοινού την περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του 2015 που κατέληξε στο δημοψήφισμα, στη μνημονιακή συνθηκολόγηση και στο νέο πολιτικό τοπίο του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Αν οι Αλέξης Τσίπρας και Γιάνης Βαρουφάκης βρίσκονταν σήμερα μετωπικά, ο ένας θα συμβόλιζε την «ανυπακοή» που έγινε ρεαλισμός – ή κυνισμός, αν θέλετε – και ο δεύτερος μια ανυπακοή που σήμερα αναζητεί το νέο της αφήγημα – ρεαλιστική ανυπακοή, θα μπορούσε να αποδοθεί. Κι όμως αυτοί οι δύο κάποτε ήταν μαζί. Και μπορεί αυτό να φαντάζει σήμερα παράξενο λόγω των εκατέρωθεν βελών που εξαπολύουν, ήταν όμως εκείνο το πρώιμο μνημονιακό πεδίο που επέτρεπε να φτιάξουν από κοινού ένα αφήγημα που ηγεμόνευσε τις πολλαπλές φωνές αντίστασης των αγανακτισμένων πλατειών. Βοήθησε και η απονομιμοποίηση του μέχρι τότε κραταιού συστήματος αλλά και μια μπόλικη ρητορική ελπίδας που οριοθέτησε και διαμόρφωσε την ταχύτατη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ – του κατεξοχήν για πολλούς παραγώγου της κρίσης και των δύο πρώτων Μνημονίων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή