Από τον Βόλο στη Λωζάννη

Υπό κανονικές συνθήκες είναι «ευκολάκι» να υποδέχεσαι τη δημοσιογραφική πάσα από τον Πρωθυπουργό, ενώ θα έπρεπε να επιληφθεί ήδη άλλη ειδικότητα. Αλλά τα συμπτώματα έχουν φτάσει σε σημείο κορεσμού, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις πότε ξεκίνησαν και τι αγωγή θα χρειαστούμε. Πάρτε το σχετικό από την προχθεσινή ομιλία στον Βόλο: «Από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου ως σήμερα, όποτε αυτή η παράταξη κλήθηκε να διαχειριστεί εθνικά θέματα, έβαλε πάντοτε μπροστά την πατρίδα και το συμφέρον του τόπου, το πατριωτικό συμφέρον». Δυστυχώς, ο μόνος τρόπος σκέψης που έχουμε κατακτήσει στην εξέλιξη των ειδών μάς υποχρεώνει να τραβήξουμε μια ευθεία γραμμή που ξεκινά από τη Συνθήκη των Σεβρών, περνάει από την ΕΔΑ, κάνει μια στάση στη συγκυβέρνηση του 1989 και καταλήγει στη Συμφωνία των Πρεσπών. Προφανώς με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα, ο Πρωθυπουργός σπεύδει να οικειοποιηθεί το υπέρτατο σύμβολο της Δημοκρατικής Παράταξης, εκεί που άλλοι προσέρχονται με φειδώ (η αλήθεια είναι ότι η επίκληση του Ελ. Βενιζέλου στα προεκλογικά σποτάκια ακόμη και του παλαιού ΠΑΣΟΚ έμοιαζε τουλάχιστον καταχρηστική). Εστω όμως ότι γίνεται δεκτή η αναφορά: σε έναν προεκλογικό αγώνα ρίχνεις όλα σου τα όπλα. Από το επιδοματικό παρόν ως το μυθικό παρελθόν, που ο καθένας φέρνει στα κυβικά του. Ακόμη και την ψευδαίσθηση μεγαλείου σε ελεγχόμενες δόσεις. Από ένα σημείο κι έπειτα, όμως, αναλαμβάνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος να κρίνουν την εργαλειοποίηση των πάσης φύσεως συμβολισμών και οι κομματικοί ινστρούχτορες να κάνουν εκλογικό ταμείο.