Η Ελλάδα και το ΝΑΤΟ, μια σχέση σταθερή

Στις διεθνείς σχέσεις θεμελιακοί παράγοντες του σχηματισμού συμμαχιών είναι εάν τα κράτη επιδιώκουν να αντισταθούν και να εξισορροπήσουν την αύξηση ισχύος μιας ισχυρής δύναμης ή ο στόχος τους είναι να ενταχθούν σε ένα συνασπισμό του οποίου ηγείται μια υπερδύναμη υιοθετώντας μία πολιτική συμπόρευσης με αυτήν (bandwagoning). Από τις δύο παραπάνω θεωρητικές ερμηνείες για τον σχηματισμό συμμαχιών, η δεύτερη φαίνεται να προσεγγίζει περισσότερο τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας και εξακολουθεί να παραμένει σ’ αυτήν. Η ουσιαστική έναρξη του ψυχρού πολέμου το 1947,  έκφανση του οποίου αποτέλεσε και ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, σηματοδότησε την ελληνική εξωτερική πολιτική κατά τρόπο καθοριστικό. Η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ενσωματωθεί  στη Δύση. Η Ελλάδα συμμετείχε στον πόλεμο της Κορέας (1950-53), έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952, και συνήψε την πρώτη αμυντική συμφωνία για την παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων στις ΗΠΑ τον επόμενο χρόνο. Οι βάσεις αυτές συνέβαλαν σημαντικά στην ισχύ του ΝΑΤΟ. Χωρίς αυτές τις βάσεις, η προάσπιση της χώρας από τον Βορρά, ο έλεγχος του Αιγαίου και η άμυνα της Τουρκίας και της Ανατολικής Μεσογείου δεν θα  ήταν εύκολη.