Η Υγεία νοσεί

Δεν υπάρχουν ελλείμματα που να πονάνε περισσότερο μια κοινωνία από αυτά στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Ενας άνθρωπος που περνάει την πόρτα ενός νοσοκομείου, είτε ως ασθενής είτε ως συνοδός, είναι ήδη «λαβωμένος». Οπότε η περαιτέρω ταλαιπωρία είναι σαν να γρατζουνά μια ήδη χαίνουσα πληγή. Και κυρίως, κόντρα στην παράδοση και στον πολιτισμό μας που σέβεται τον άρρωστο και απαλλάσσει από «αμαρτίες», παραπτώματα, υποχρεώσεις τους «ασθενείς και οδοιπόρους».  Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ακούω αλλά και έχω προσωπική εμπειρία για το χάος, την κακή οργάνωση, την ανεπάρκεια προσωπικού και υπηρεσιών στα νοσοκομεία. Τα περίφημα «ράντζα» έχουν γίνει επιθεωρησιακό νούμερο ήδη από τη δεκαετία του 1980. Σε όλες τις σχετικές αναφορές γίνεται λόγος για την αυτοθυσία γιατρών και νοσοκόμων, που όμως δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν νοσεί το σύστημα. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει. Ωστόσο, οι εικόνες που μεταφέρει η Μάρθα Καϊτανίδη καταγράφουν την αδιαφορία που έχει να κάνει όχι με αυτές καθαυτές τις συνθήκες νοσηλείας αλλά με την ουσία του σεβασμού προς τον ασθενή. Κάθε παραπεταμένος, τσαλαπατημένος και σε κοινή θέα φάκελος ασθενούς κουβαλά και μία ιστορία πόνου, ζυγιάσματος ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Το σημαντικότερο όμως είναι μια πηγή πολύτιμων πληροφοριών για τη μετέπειτα ζωή του αρρώστου αλλά και για τους συγγενείς του που εκεί θα αποταθούν ώστε να αναζητήσουν, για παράδειγμα, κληρονομικότητα και προδιαθέσεις. Και ενώ μιλάμε ακόμη για το περίφημο πεντάευρω, δεν έχει λυθεί το στοιχειώδες. Η ηλεκτρονική αρχειοθέτηση και η ηλεκτρονική σύνδεση των νοσοκομείων μεταξύ τους. Φαντασθείτε μια καθόλου απίθανη περίπτωση. Πριν από δέκα χρόνια έχω χειρουργηθεί στον Ευαγγελισμό και έχει διαπιστωθεί η αλλεργία μου σε μια φαρμακευτική ουσία. Σήμερα μεταφέρομαι σε ένα άλλο νοσοκομείο – ή στο ίδιο -, αλλά μέσα στον σφαδασμό του πόνου δεν θυμάμαι την ονομασία της ουσίας στην οποία είμαι αλλεργική. Με το πάτημα ενός κουμπιού θα μπορούσαν να τη βρουν. Αλλά στην Ελλάδα του 2019 το αυτονόητο θεωρείται πολυτέλεια.