Να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την εκτελεστική με τη δικαστική εξουσία

Δύσκολα μπορεί αμφισβητηθεί από έναν εχέφρονα θεσμικά πολίτη ότι η ανεξάρτητη άσκηση της δικαιοσύνης, ή με άλλα λόγια η ανεπηρέαστη άσκηση του δικαστικού έργου, συνιστά ουσιαστικό και αναπόσπαστο στοιχείο της δημοκρατίας και του δημοκρατικού πολιτεύματός μας. Στις 7 Ιουλίου θα έχομε νέα κυβέρνηση με βάση την ετυμηγορία του ελληνικού λαού (το ποια θα είναι αυτή θα το γνωρίζομε ωστόσο μόνον το βράδυ της Κυριακής), γνωρίζομε όμως ότι η σημερινή Κυβέρνηση έχει ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα (π.δ.) επιλογής των ανώτατων δικαστικών λειτουργών που έχει η ίδια επιλέξει προς αντικατάσταση ίσου αριθμού ομοιόβαθμων συνταξιοδοτούμενων λειτουργών. Είναι γνωστό ότι το Σύνταγμα (άρθρο 95 παρ. 5) έχει προβλέψει κατ’ εξαίρεση, σε σχέση με τις προαγωγές των υπόλοιπων δικαστικών λειτουργών που γίνονται από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, η επιλογή των ανώτατων δικαστικών λειτουργών (προέδρων και αντιπροέδρων των ανώτατων δικαστηρίων) να αποφασίζεται από το υπουργικό συμβούλιο. Η εν λόγω συνταγματική επιλογή ορθώς έχει δεχθεί έντονη κριτική διότι αποτελεί σαφή κάμψη της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών (εξουσιών), λόγος άλλωστε για τον οποίο έχει κατά καιρούς προταθεί ένας πιο ισορροπημένος τρόπος επιλογής που θα περιορίζει εκ των πραγμάτων την επιρροή της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική εξουσία. Ο,τι ζούμε αυτή την περίοδο είναι σε μεγάλο βαθμό απότοκος συνέπεια της προβληματικής αυτής συνταγματικής επιλογής, μολαταύτα, δυστυχώς, το άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος δεν συμπεριλήφθηκε στις προς αναθεώρηση διατάξεις. Θα πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να υπογράψει το αποσταλέν σε αυτόν π.δ. επιλογής των ανώτατων δικαστικών λειτουργών την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας;