Στα σχεδόν εβδομήντα χρόνια της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ατλαντική Συμμαχία (εντάχθηκαν μαζί με την Τουρκία το 1952) διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το ΝΑΤΟ ως τον δυνητικό «προμηθευτή ασφάλειας» απέναντι σε αυτό που θεωρούσαν ως την κυρίαρχη απειλή για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, δηλαδή την Τουρκία. Με άλλα λόγια η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ατλαντική Συμμαχία βασίστηκε στην προσδοκία ενός μέλους της ότι η Συμμαχία θα στέρξει να υποστηρίξει, να προστατεύσει ή/και να προωθήσει τα αμιγώς εθνικά του συμφέροντα έναντι ενός άλλου μέλους της. Το αποτέλεσμα ήταν βεβαίως το αναμενόμενο: η Ελλάδα δεν έπαψε να βιώνει μέχρι και σήμερα ένα «χάσμα προσδοκιών – πραγματικότητας» που αφορούσε την απόσταση που χώριζε τις – προφανώς λανθασμένες – «προσδοκίες» της χώρας να λύσει το ΝΑΤΟ το βασικό πρόβλημα ασφάλειάς της που λεγόταν Τουρκία από την «πραγματικότητα», που αφορούσε την αδυναμία του ΝΑΤΟ να ικανοποιήσει τις ελληνικές προσδοκίες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή