Ο αμάραντος

Θυμάμαι ακόμη τον τίτλο σε εξώφυλλο ελληνικού περιοδικού (ποιο ήταν το περιοδικό δεν θυμάμαι) την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, τότε που είχαν γίνει, σε διαφορετικά αθλήματα, «εξωπραγματικά» ρεκόρ και όλοι έκαναν λόγο για «φεστιβάλ ντοπαρίσματος». «Μάθημα Φυσικής ή Χημείας;» έγραφε και τα γράμματα έπεφταν πάνω στα πόδια κάποιου δρομέα όπου οι φλέβες και οι μύες έμοιαζαν ζωγραφισμένες, σμιλεμένες λες πάνω σε ανθρώπινο υλικό. Και έρχεται τώρα η WADA και μας χαλάει τους μύθους. Μας λέει ότι η «Φυσική» μπορεί να έχει και μπόλικη «Χημεία». Ή ότι η «Χημεία» μπορεί να είναι και φυσική. Και ότι ο Ποπάι δηλαδή είναι ντοπαρισμένος. Εντάξει, πλάκα κάνω. Ή, μήπως, δεν κάνω; Πριν από ενενήντα ακριβώς χρόνια, όταν έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε κόμικ ο ναύτης που μόλις έτρωγε σπανάκι φούσκωναν υπερφυσικά οι μύες του, ούτε οι αθλητές ούτε οι προπονητές τους γνώριζαν περί αναβολικών. Πολύ περισσότερο ο Σέγκαρ, ο δημιουργός του Ποπάι. Ούτε και ο Ντίσνεϊ του οποίου ο Γκούφι μεταμορφωνόταν σε σούπερ Γκούφι όταν κατάπινε μερικά φιστίκια. Ούτε βέβαια οι «υπερτροφές» που σήμερα αποτελούν διατροφικό must είχαν εγκατασταθεί στο τραπέζι μας. Εμπειρικά και μόνο ήταν γνωστό ότι κάποιες τροφές είναι δυναμωτικές, όπως, για παράδειγμα, το μεδούλι που μας μπούκωναν οι μανάδες μας. Στα καθ’ ημάς είναι και η παράδοσή μας. Που βρίθει από δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, παραλογές στα οποία γίνεται λόγος για ήρωες με υπερφυσικές δυνάμεις όπως, για παράδειγμα, ο Διγενής Ακρίτας. Για τρόφιμα και βοτάνια που χαρίζουν σθένος και αντοχή. Ας πούμε, πάντα αναρωτιόμουν τι είναι ο αμάραντος που «ποτέ του δεν ποτίζεται» και «τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν τ’ αγρίμια και θεριεύουν». Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μάθω ποτέ. Και το ακόμη πιθανότερο ότι το φυτό θα περιέχει κάποια ουσία όπως αυτή που ανιχνεύτηκε στο σπανάκι και η οποία σήμερα θα χρησιμοποιείται στη φαρμακολογία.