Οι δρόμοι, ευτυχώς

Η ευγένεια, όπως και ο καλός ο λόγος – αν δεν είναι το ίδιο πράγμα – υποχρεώνουν. Η ανταπόκριση στην επιφυλλίδα της περασμένης Τετάρτης που είχε τον τίτλο «Αγρυπνη ανθρωπότητα» και μιλούσε για έναν ηλικιωμένο που έτρεχε ασθμαίνοντας να προλάβει το λεωφορείο, αλλά σταμάτησε να τρέχει προτιμώντας να το χάσει προκειμένου να βοηθήσει έναν ανάπηρο αλλοδαπό, δεν ήταν μόνο μεγάλη αλλά και εξόχως συγκινητική. Γεγονός που αποδεικνύει κάτι που το ξέρουμε πολύ καλά όσοι κυκλοφορούμε πεζή ή με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, ότι η καθημερινότητα έχει τους δικούς της «κανόνες» τόσο σε σχέση με την έκφραση της καλοσύνης όσο και της θηριωδίας.