Το τέλος των γκρούπις

Ολοι είχαν ακούσει για τα «μυστικά» γκάλοπ που έδειχναν πως η μάχη των ευρωεκλογών θα κριθεί στο νήμα. Και ποια υποτίθεται πως ήταν η πηγή των «μυστικών» γκάλοπ; Οι ξένες πρεσβείες. Οπως πάντα, εκείνοι ήξεραν. Ακόμη και αν πρόκειται για αστικό μύθο, πρόκειται για μισό μύθο. Γιατί η αλήθεια, ολόκληρη η αλήθεια, είναι πως αν ψήφιζαν οι ξένες πρεσβείες θα ψήφιζαν χωρίς να κρύψουν την προτίμησή τους – την κοινή τους προτίμηση έτσι όπως αποτυπώθηκε προχθές στη δήλωση του Τζέφρι Πάιατ. Στην Ουάσιγκτον, είπε ο αμερικανός πρεσβευτής, είναι κοινή η αίσθηση πως το απόθεμα στις σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας είναι υψηλότερο από ποτέ. Η Ελλάδα, είπε ακόμη, έχει καταστεί ένας από τους πιο αξιόλογους και σημαντικούς περιφερειακούς συμμάχους. Από αυτόν τον πολύ αμερικανικό ενθουσιασμό μπορεί να συγκρατήσει κανείς πως ο αμερικανός πρεσβευτής μίλησε λιγότερο ως διπλωμάτης και περισσότερο ως γκρούπι ενός πολιτικού που λίγο πριν αναλάβει την εξουσία κατήγγειλε το ΝΑΤΟ και λίγο πριν την παραδώσει φρόντισε για τη διεύρυνσή του στα Βαλκάνια αναλαμβάνοντας και το σχετικό πολιτικό κόστος. Αλλά ο αμερικανός φίλος του απερχόμενου πρωθυπουργού δεν ήταν ο μόνος ανάμεσα στις ξένες αντιπροσωπείες. Από τα ίδια φιλικά συναισθήματα διακατέχονταν και ο γερμανός και ο γάλλος πρεσβευτής. Και ο πρώτος που ολοκλήρωσε τη θητεία στην Ελλάδα πριν από λίγο καιρό και ο δεύτερος που αποχαιρέτησε τη γαλλική πρεσβεία την περασμένη εβδομάδα θα συνυπέγραφαν, ως γκρούπις μάλλον, μια άλλη δήλωση του αμερικανού ομολόγου τους από την προχθεσινή δεξίωση στη Θεσσαλονίκη για την επέτειο της αμερικανικής ανεξαρτησίας: «Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες έρχονται και φεύγουν, αλλά αυτό που έχουμε χτίσει θα μείνει: μια ισχυρή παράδοση συνεργασίας, φιλίας και ιδανικών». Είναι συμπτωματικό ασφαλώς το γεγονός πως πολιτικοί και διπλωμάτες αποχωρούν σχεδόν μαζί. Πως το ίνδαλμα και οι γκρούπις φεύγουν μαζί από τη σκηνή. Αλλά όταν έρχεται το τέλος και κάθεται η σκόνη δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να εξηγηθεί αυτή η λατρεία; Πώς και λάτρεψαν οι ξένες πρεσβείες τόσο πολύ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τον επικεφαλής της; Μπορεί να απαντήσει κανείς χωρίς ίχνος διπλωματίας. Γιατί να μη λατρέψουν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι κάποιον που από τους ζουρνάδες έγινε το κατά Βενιζέλο «ντιλίβερι μπόι των δανειστών»; Γιατί να μη μιλήσει με τα καλύτερα λόγια ο αμερικανός πρεσβευτής για κάποιον που άφησε τα αλώνια του αντιαμερικανισμού για να εκθειάσει στα σαλόνια του Λευκού Οίκου τον πρόεδρο Τραμπ; Πώς να μη λατρέψουν αυτό το τέρας του λαϊκισμού που εξημερώθηκε; Να το λατρέψουν ως γκρούπις ασφαλώς. Αλλά πάντα και ως διπλωμάτες.