Τέλος εποχής και στις Βρυξέλλες

Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από το χθεσινοβραδινό θέαμα του «σπασμένου» εμπάργκο, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: όσα συνέβαιναν στις Βρυξέλλες χθες, στη συνεδρίαση του Συμβουλίου των ηγετών των κρατών – μελών της ΕΕ, ήταν, είναι, σαφώς σημαντικότερο ζήτημα από μια συνέντευξη… Οσα έγιναν τις προηγούμενες ημέρες, με αποκορύφωμα την κατάληξη της χθεσινής συνεδρίασης, συνιστούν, αρχικά, ένα τέλος εποχής. Το τέλος εποχής της γερμανικής ισχύος της Μέρκελ, η οποία δεν ψήφισε χθες, την άδειασε το ΕΛΚ και υποχώρησε για να μην πέσει η κυβέρνησή της από την οργή του SPD. Ηταν επίσης ένα σπάσιμο της άνετης παντοδυναμίας των αξόνων και της άνετης πλειοψηφίας των συντηρητικών και των σοσιαλιστικών δυνάμεων, που συντόμευε και διευκόλυνε αρκετά τις διαπραγματεύσεις και τους εκατέρωθεν συμβιβασμούς. Και ήταν και ένας ευτελισμός, από τους ηγέτες που τον απαίτησαν, ενός δημοκρατικού θεσμού, του Spietzenkandidaten, του προτεινόμενου των ευρωομάδων για την προεδρία της Κομισιόν, που εισήγαγε η Συνθήκη της Λισαβόνας. Μια απογοητευτική εξέλιξη που αν δεν ανατραπεί, μπορεί να πληγώσει βαθιά την εικόνα της Ευρώπης στους πολίτες της.