Δεν θα έδινα ποτέ, ακόμη και αν μου περίσσευαν, 830.000, περίπου, ευρώ για να αποκτήσω ένα πιόνι έστω και αν η κατασκευή του αναγόταν στον Μεσαίωνα. Προφανώς διότι δεν έχω τη μανία του συλλέκτη. Η οποία ωστόσο δεν είναι μανία «πολυτελείας». Οι αυθεντικοί, οι παθιασμένοι συλλέκτες συχνά ξοδεύουν από το οικονομικό υστέρημα και όχι από το περίσσευμά τους προκειμένου να αποκτήσουν κάτι. Εχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, έχω δει τα μάτια τους να λάμπουν όταν αντικρίζουν θραύσματα του παρελθόντος. Θυμάμαι τον φίλο μου Κώστα Χατζηδουλή, τον αυτοαποκαλούμενο «ρακοσυλλέκτη», να μου δείχνει με περηφάνεια τις γελοιογραφίες που έκοβε πιτσιρικάς από τις εφημερίδες τις οποίες έβρισκε πεταμένες στους σκουπιδοτενεκέδες του Πειραιά. Θυμάμαι και τον αγαπημένο μας Μάνο Ελευθερίου να κρατά τόσο στοργικά, λες και κρατούσε νεογέννητο βρέφος, ένα συριανό ντοκουμέντο από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ή να μου τηλεφωνεί μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να μου πει, κλαίγοντας σχεδόν, ότι βρήκε μία επιστολή σχετική με την Ελένη Παπαδάκη. Δεν τους κατανοώ αλλά τους θαυμάζω. Οπως ένας άθεος μπορεί να θαυμάζει κάποιον βαθιά θρησκευόμενο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή