Εκλογές ρουτίνας

Πρώτες εκλογές που θυμάμαι ήταν αυτές του 1958. Παιδάκι εννιά χρονών στο πατρικό σπίτι στα Ανω Πετράλωνα. Ολη η οικογένεια να ακούει τα αποτελέσματα από το ραδιόφωνο. Και κάθε που έλεγε συγκεντρωτικά, αυτός που είχε το στιλό και το χαρτί να κρατάει σημειώσεις. Τότε που η ΕΔΑ είχε κάνει το μπαμ με ποσοστό 24% κι είχε βγει δεύτερο κόμμα. Αξιωματική αντιπολίτευση, με 79 βουλευτές. Εννιά μόλις χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου. Τότε που όποιος αγόραζε την «Αυγή» την έπαιρνε από το περίπτερο της άλλης γειτονιάς για να μην τον καρφώσουν στην Ασφάλεια. Στις εκλογές του 1964 ήμουν πλέον 15 ετών. Καταλάβαινα. Παρά ταύτα, δεν είχα ψηθεί για τον θρίαμβο του Γέρου της Δημοκρατίας, που είχε πάρει με την Ενωση Κέντρου (και το κακό συναπάντημα) 52%. Οι μεγάλοι είχαν φροντίσει να με ενημερώσουν ότι επρόκειτο περί «Παπανδρέου – παπατζή».