Δεν είναι η πρώτη φορά που συγγραφείς δίνουν φωνή σε ημιφωτισμένες ηρωίδες της αρχαιότητας, σε θύματα της επίσημης Ιστορίας ή σε ατραγούδιστους αντιήρωες της καθημερινής ζωής. Η Μέρι Ρενό γνώρισε επιτυχία με τη μυθιστορηματική εκδοχή της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Στίβεν Πρέσφιλντ μπήκε στα ευπώλητα με τις «Πύλες της φωτιάς» και τους «Ανέμους του πολέμου», η Μάργκαρετ Ατγουντ έγραψε την «Πηνελοπιάδα». Ούτε η πρώτη φορά που ο Ομηρος χρησιμοποιείται ως έμπνευση ή αφορμή για ανατροπή: η «αρχαιολογία» του είδους οφείλει μάλιστα να ξεκινήσει από τη «Βατραχομυομαχία» και τον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη, όπου τα μέλη του Χορού, Σάτυροι με τον Σειληνό ως χορηγό, παρουσιάζονται ως ναυαγήσαντες στο νησί των Κυκλώπων και καθιστούν το δράμα γνήσιο σατυρικό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή