Η εφηβεία είναι η πιο ορμητική και η πιο ευάλωτη συνάμα ηλικία. Στον άνθρωπο κρατάει έξι πάνω – κάτω χρόνια. Στις χώρες, στις κοινωνίες, η διάρκειά της εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες. Συνήθως μάλιστα επανέρχεται κατά τον ρου της Ιστορίας. Σε μια εφηβεία μπήκε η Ελλάδα την άνοιξη του 2010. Απ’ τα Χριστούγεννα στο Πάσχα, εν ριπή σχεδόν οφθαλμού, τερματίσθηκε η παιδική ανεμελιά, η χαρισάμενη εποχή όπου οι επιθυμίες ικανοποιούνταν προτού καν εκφραστούν, όπου οι τράπεζες σου έδιναν διακοποδάνεια χωρίς να τα ζητήσεις και τα λαϊφστάιλ περιοδικά σού μάθαιναν πώς να διαλέγεις πούρα, πώς να τρως σούσι με ξυλάκια, αφού ο πιο μεγάλος κίνδυνος ήταν να σε περάσουν για «βλάχο». Το κράτος – προστάτης και διαφθορέας – χρεοκόπησε. Το καταναλωτικό χρήμα εξαερώθηκε. Οι Ελληνες προσγειώθηκαν στα κατσάβραχα. Επρεπε πλέον να επιβιώνουν με τον πετσοκομμένο τους μισθό ή χάρη στο ταμείο ανεργίας ή ενθυλακώνοντας τη σύνταξη του παππού τους. Επόμενο ήταν το θυμικό τους να χτυπήσει κόκκινο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή