Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αήττητος. ‘Η μάλλον αυτό πίστευε. Μόλις είχε βάλει στην τελική ευθεία τη Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία δεν προλάβαινε να δέχεται συγχαρητήρια, το Eurogroup είχε πάρει την τελική απόφαση για την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, ο ίδιος φορούσε – εξ αυτού του λόγου – γραβάτα δημοσίως για πρώτη φορά και δεν προλάβαινε να μοιράζει χαμόγελα. Του διέφευγε όμως κάτι κρίσιμο: Τα συγχαρητήρια προέρχονταν από το εξωτερικό, όπου απευθύνονταν και τα χαμόγελα. Γιατί στο εσωτερικό, η πολιτική του τύχη είχε αρχίσει να προδιαγράφεται. Ο ίδιος όμως έδειχνε αμέριμνος γιατί πίστευε ότι είναι αήττητος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή