Τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη την είχα γνωρίσει πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1992, στο Εθνικό Θέατρο, στις πρόβες του έργου της «Ζωή Πορφυρογέννητη», που θα έκανε πρεμιέρα τέλη Οκτωβρίου. Τις πρόβες εκείνες τις παρακολουθούσα με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία, κάθε μέρα μαζί της, καθώς ήμουν το νεότερο μέλος τότε του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού. Δημιουργήθηκε ένα καλό κλίμα ανάμεσά μας, γρήγορα με συμπάθησε, κι εγώ κάποια στιγμή βρήκα την ευκαιρία να της χαρίσω το βιβλίο μου «Δώδεκα και ένα ψέματα», που είχε μόλις εκδοθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή