Αφηγήσεις και αφηγήματα

Η επιστροφή σε κοινά αποδεκτούς κανόνες και η μείωση της ιδεολογικής ασάφειας είναι προϋπόθεση για την καλή λογοτεχνία. Ειδικά στη χώρα μας δεν ευδοκιμούν οι καλές αφηγήσεις αλλά τα «αφηγήματα», συνήθως ιδεοληπτικά έως και ψευδή. Το αφήγημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στηρίχτηκε σε τρεις αλληλένδετους πυλώνες: πρώτον, ότι για τη χρεοκοπία της χώρας ουδόλως φταίει ο λαός αλλά οι πολιτικοί (και εν γένει ο καπιταλισμός), δεύτερον, ότι δεν ήταν η κρίση που έφερε τα Μνημόνια αλλά τα Μνημόνια την κρίση, τρίτον, ότι οι ευρωπαίοι εταίροι δεν μας έσωσαν αλλά μας ποδηγέτησαν. Το θεμελιακά ψευδές αυτό ιδεολογικό αμάλγαμα (και οι πολλαπλές του εθνικιστικές / ταξικές παραφυάδες) δεν παρείχαν μόνο το έδαφος για την άλωση της εξουσίας αλλά στέρησαν και τον όποιο πολιτικοκοινωνικό ορθολογισμό. Στο προκύπτον πλαίσιο δομικής έχθρας και μίσους, η καλή λογοτεχνία δεν έχει πού να στεγάσει τους ήρωές της. Οχι ότι πάντα η μυθοπλασία είναι πολιτική. Αλλά προϋποθέτει ένα πλαίσιο συνεννόησης όπου μπορούν να ενταχθούν οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας ώστε να παραχθεί τάξη μέσα από το χάος της σύγχρονης πραγματικότητας και να προκύψουν νοήμονες, καθαρτήριες αφηγήσεις, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι τραγωδοί.