Μια φορά ήταν ένας κότσυφας…

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθούσε σε όλο το διάστημα της μικρής προεκλογικής εκστρατείας να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για να αποφύγει κάποιο στραβοπάτημα: ό,τι είχε να πει το είχε πει πριν από τις ευρωεκλογές. Το ΚΙΝΑΛ, χωρίς ορατό στόχο αυτή τη φορά, αφού έμοιαζε να έχει την τρίτη θέση στο τσεπάκι, ασχολήθηκε με τα εσωτερικά του και κάποια στιγμή άρχισε να καθησυχάζει τον κόσμο (του) ότι η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πιάσει τον στόχο της αυτοδυναμίας. Το ΚΚΕ συνέχισε την κριτική του, αναλαμβάνοντας και την υπεράσπιση των προδομένων ιδεών της Αριστεράς. Το μόνο ενδιαφέρον στις μέρες που ακολούθησαν την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές του Μαΐου ήταν η απόλυτη μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα κι αν όσα έλεγε στην τελευταία προεκλογική περίοδο έμοιαζαν με όσα έλεγε στην προηγούμενη, νόμιζες ότι τα λέει άλλος άνθρωπος! Ακόμα και αν οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ήταν οι ίδιες κι ακόμα κι να συνέχισε να ψάχνει συνθήματα που θα ξυπνήσουν αντιδεξιά ένστικτα, ο τρόπος του ήταν ολότελα διαφορετικός: ακόμα και στην περίφημη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ το μόνο που μας έδειξε ήταν ένα κουρασμένο παράπονο. Οχι μόνο. Ξαφνικά άφησε στην άκρη τους πολλούς, εκ μέρους των οποίων μιλούσε πριν από τις ευρωεκλογές, και θυμήθηκε τη μεσαία τάξη. Τον ενδιέφερε να αλλάξει πολιτικό ακροατήριο; Κατάλαβε πως οι Γέφυρες δεν συγκινούν και η επίθεση στον νεοφιλελευθερισμό δεν τρομάζει; Δεν νομίζω. Πιστεύω ότι του συνέβη κάτι απλό: διαπιστώνοντας την ήττα της πολιτικής του πρότασης, επιχείρησε να δείξει μια αυτοκριτική συγγνώμη, όχι ως πολιτικός, αλλά ως άνθρωπος. Δεν ξέρω αν το έκανε για να συγκινήσει τους ψηφοφόρους του. Τον είδα όμως να κάθεται ύστερα από καιρό στο κλαδί μονάχος.