Κάν’ το αν τολμάς

Στο PC είναι απλό, σχεδόν όλοι το ξέρουν. Μόνο τρία κουμπάκια είναι αρκετά: Control-Alt-Delete και το πολυπόθητο restart – ελληνιστί, επανεκκίνηση – γίνεται αβίαστα. Κατά τα άλλα, ποτέ και πουθενά δεν φτάνουν μόνο τρία πλήκτρα, δεν υπάρχουν καν καλώδια και πρίζες, τίποτε δεν γίνεται αυτόματα. Δεν ξημερώνει ξαφνικά μια άλλη μέρα, δεν γυρίζει η σελίδα από μόνη της, δεν επιστρέφει η κανονικότητα έτσι απλά. Και ας λένε. Οι προσδοκίες μεγαλώνουν, ναι, όπως και η ελπίδα για καλύτερες μέρες. Ετσι πρέπει, να υπάρχουν και ελπίδες και αισιοδοξία και κίνητρα, αλλά και κριτική και απαιτήσεις για το καθετί την επομένη κιόλας της οποιασδήποτε (πολιτικής) αλλαγής. Την ίδια μέρα που ένας πρωθυπουργός μπαίνει για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μαξίμου, όλοι οι άλλοι επιστρέφουν στα δικά τους: Στο δυάρι στην Κυψέλη, στην πολυεθνική, στα καράβια, στην αίθουσα αναμονής του ΟΑΕΔ, στο γραφείο του μπαμπά, στο κρεβάτι του γηροκομείου, στην ουρά για το ταμείο του σουπερμάρκετ, στο μποτιλιάρισμα της Κηφισίας, στον γείτονα που βάζει ελαφρολαϊκά μεσημεριάτικα, στα υπόγεια, στα ισόγεια και στα ρετιρέ.