Ενας άνθρωπος υπαρκτός και ταυτόχρονα ανύπαρκτος

Μην κοιτάτε τώρα που παραγνωριστήκαμε. Τα πολύ παλιά τα χρόνια είχα κι εγώ έναν φανατικό θαυμαστή, αμέ! Δεν υπήρχε μέρα που να μην περάσει από την εφημερίδα να μου αφήσει  μια χειρόγραφη απειλητική επιστολή γεμάτη σεξουαλικά βασανιστήρια με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Συχνά επιχειρούσε να μιμηθεί το ύφος των κειμένων μου, πράγμα που μου περιποιούσε μεν τιμή αλλά μαζί και τρόμο. Δεν ξέρω κιόλας αν τις νύχτες φορούσε τίποτα ρούχα σαν και τα δικά μου και υπέβαλλε τον εαυτό του σε αλγολαγνικές αιματηρές τελετουργίες σαν κι αυτές που μου υποσχόταν. Το θέμα είναι ότι είχα φοβηθεί πολύ κι ότι έβγαινα από το κτίριο με συνοδεία συναδέλφων, από το αθλητικό κατά προτίμησιν. Κι όμως. Ο εν λόγω ήταν πανεύκολο να εντοπιστεί όχι μόνον επειδή παρέδιδε ιδιοχείρως  το πόνημα της ημέρας στους κλητήρες της εισόδου – «καλοβαλμένος τριανταπεντάρης, με τρόπους» – αλλά και γιατί πάνω στον φάκελο υπήρχε φαρδιά πλατιά το ονοματεπώνυμό του και η επαγγελματική του διεύθυνση. Ολα γνήσια όπως μου εξήγησε ο δικηγόρος στον οποίον προσέτρεξα για να κάνει μια μίνι έρευνα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν υπαρκτός και ταυτόχρονα ανύπαρκτος. Υπήρχε μόνον στον βαθμό που του έδινε υπόσταση και περίγραμμα ο τρόμος που μου προξενούσε. Δίνοντας ντεκλαρέ όλα του τα στοιχεία, τρόπον τινά με εμπιστευόταν. Ημουν ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Ο σωτήρας του. Ηταν σαν να μου έλεγε: εδώ είμαι, έλα να με σώσεις, κάνε κάτι, στείλε μου τον μπόγια, τον παιδονόμο, άστραψέ μου μια ξανάστροφη, βάλε μου όρια ειδάλλως θα με καταπιεί το χάος μου και θα χαθώ. Ε, κάτι τέτοιο έκανε με αυτές τις εκλογές κι ο Τσίπρας. Σου λέει, αν το παραξηλώσω κι άλλο, αν συνεχίσω τα τσίπουρα με τον Πολάκη, τα κοκτέιλ στα κότερα, το στρίβειν διά της τροπολογίας, τα ο «γιος του αποστάτη» και τα «ανθρώπινο αίμα μου μυρίζει», μόνον ο λύκος της Κοκκινοσκουφίτσας μπορεί να με σώσει. Και τον έσωσε.