Δεν θα συγχωρήσω το Οχι που έγινε Ναι

Φοράει Παναμά – χατ και μαύρο μακό. Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης μοιάζει με ήρωα από μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, με την ειδική λεπτομέρεια να έχει έτοιμη την ατάκα, όταν του λέω πως πλήττω: «Τι ωραίο να πίνεις το τσάι σου και να μη φτύνεις μέσα στο φλιτζάνι αίμα, έλεγε ο Τσέχοφ» μου θυμίζει – θέλοντας προφανώς να υπογραμμίσει πόσο μη αυτονόητο είναι να ζεις. Πιάνουμε τραπέζι στο εσωτερικό του εστιατορίου Καλυψώ. Δίπλα ακριβώς μια παρέα ηλικιωμένων κάνει το ίδιο. Μοιάζουμε με νομάδες που αναζητούν λίγη δροσιά. Ο Χατζάκης περνάει φάση αναστοχασμού. Φέτος κλείνει 40 χρόνια στο θέατρο, γράφει, κάνει παραστάσεις, ζει εκτός κοινωνικών δικτύων, εντός βιβλίων και ενός μικρού μα πιστού κύκλου φίλων (όπως η Ερση Δρίνη) που κρατάνε από τα ηρωικά χρόνια του Θεάτρου Καισαριανής όπου πρωτοέγραψε τη σελίδα του στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.