Αισιόδοξη τραγωδία

Είμαι για λίγο χρόνο στην εξοχή, συγκεκριμένα σε μια κωμόπολη με κήπους, κοντά στην Αθήνα και λίγο μακριά από τη θάλασσα που για να τη χαρεί κανείς πρέπει να «ιππεύσει» αρκετούς «ίππους». Χαίρομαι κάθε φορά που απολαμβάνω την ηρεμία της εξοχής, την ήσυχη ροή των μικρών πόλεων, ενώ συνάμα η σύγχρονη τεχνολογία, κάθε φύσεως, σου εξασφαλίζει τροφή, φάρμακα, θέαμα, ασφάλεια, μέσα συγκοινωνίας και τηλεπικοινωνίας. Μπορώ να συζητώ με μακρινούς και αλλοδαπούς φίλους, να στέλνω ομοιοτυπίες, να λαμβάνω μηνύματα γραπτά, προφορικά και οπτικά και συνάμα να ακούω το θρόισμα των δέντρων του κήπου, τα κελαηδίσματα των πουλιών που φωλιάζουν στη λεύκα, αλλά και τον παλιατζή, τον μανάβη, τον ψαρά και τον εμποράκο που διαλαλεί τα προϊόντα του, πρώτης ανάγκης ή προικώα, καρέκλες πτυσσόμενες, σωλήνες ποτίσματος, φάκες για τα ποντίκια, κλουβιά για την καρδερίνα ή το αηδόνι.