«Εξι φορές πεθάναμε κι έξι αναστηθήκαμε»

Η Γαλλική Επανάσταση έχει ξεκινήσει τη χρονιά (1789) πριν από τη συγγραφή της «Μεσσαλίνας της Γαλλίας». Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η εκ των «πρωταγωνιστριών» της νουβέλας και σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, Μαρία Αντουανέτα, καρατομείται δημοσίως. Το κορυφαίο δείγμα της ερωτικής λογοτεχνίας του 18ου αιώνα είναι προϊόν μιας φορτισμένης περιόδου, όταν ακριβώς η ελευθεριάζουσα γραφή συμπύκνωνε τα αιτήματα ανεξαρτησίας και ηθικής απελευθέρωσης των αστών και εμπόρων, όπως σημειώνει ο Ζαν Ζακ Ποβέρ στην «Ερωτική λογοτεχνία» (Αγρα, 2003). Στη «Μεσσαλίνα» ο ανώνυμος αφηγητής είναι ένας φιλόδοξος αξιωματικός που εντάσσεται στη φρουρά του βασιλέως Λουδοβίκου 16ου, λίγους μήνες πριν από την πτώση της μοναρχίας. Η σταδιακή εξέλιξή του συνδέεται με τις σεξουαλικές υπηρεσίες που προσφέρει στην πριγκίπισσα Ντ’ Ενέν, τη δούκισσα Ντε Πολινιάκ και την ομόκλινη, εν ακολασία σύντροφό της, βασίλισσα της Γαλλίας, υπό τον απαράβατο όρο να μην ερευνήσει ποτέ την ταυτότητά τους. Και, όντως, στο κείμενο που παραδίδει, οι εικόνες δεν ταυτίζονται με συγκεκριμένα πρόσωπα, αν και γνωρίζουμε πλέον ότι πίσω από την παρακάτω περιγραφή κρύβεται η πριγκίπισσα: «Η μία γάμπα ανασηκωμένη και η άλλη μετέωρη, αναδείκνυαν τους μηρούς, ορθάνοιχτους, σφριγηλούς και κατάλευκους, αφήνοντας ελεύθερη τη θέα του άνθους της, του άνθους που σκιαζόταν  από ένα τρίχωμα πυκνό και κοντοκουρεμένο, του οποίου το χρώμα ερχόταν σε θαυμαστή αντίθεση με την αλαβάστρινη επιδερμίδα».