Η πρόθεση της κυβέρνησης να καθορίζουν τα ίδια τα πανεπιστήμια και όχι το υπουργείο Παιδείας των αριθμό των φοιτητών που θα δέχονται κάθε χρόνο απαντά σε μια βασική ανάγκη. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ανάγκη της αυτονόμησής τους. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει πως η ακαδημαϊκή κοινότητα, κανονίζοντας η ίδια τα του οίκου της, θα επιτύχει μια πιο εύρυθμη λειτουργία; Ποιος δεν θα έλεγε πως η αυτονομία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σημαίνει και περισσότερη ελευθερία; Ποιος θα απέρριπτε τη σκέψη πως με την αυτονόμησή τους τα πανεπιστήμια θα απαλλαγούν από τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες των κυβερνώντων, των οποίων πέφτουν συχνά θύμα;

Η χώρα μας, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, διαθέτει ένα από τα πιο συγκεντρωτικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο. Ο συγκεντρωτισμός αυτός εκδηλώνεται δυστυχώς σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης. Οι σχολικές μονάδες αδυνατούν να λάβουν εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες λόγω του ασφυκτικού ελέγχου και της υποχρέωσης τήρησης των προγραμμάτων που καταρτίζονται κεντρικά. Κι έτσι, ένα ομογενοποιημένο πρόγραμμα επιβάλλεται σε όλα τα σχολεία ανεξάρτητα από τις ανάγκες που έχει το καθένα από αυτά.

Είναι ανάγκη επομένως η αρχή που έγινε με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να επεκταθεί και στις σχολικές μονάδες. Οι βαθμίδες της Εκπαίδευσης είναι εξάλλου αλληλένδετες μεταξύ τους. Και γι’ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να διέπεται από το ίδιο πνεύμα, είτε μιλάμε για τα πανεπιστήμια είτε για τα σχολεία. Δεν θα βελτιωθεί η Παιδεία στη χώρα μας εάν πανεπιστήμια και σχολεία δεν λειτουργήσουν σαν αυτό που πρέπει να είναι. Σαν ζωντανά κύτταρα.