Σκισμένα παραχωρητήρια και πολιτικά τοπογραφικά

Η μετεκλογική περίοδος είναι μια ευκαιρία να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ χωρίς πολεμικά ανακοινωθέντα. Η παροδική πίστωση χρόνου επιτρέπει να γίνει εξυγιαντικός διάλογος εμβάθυνσης, χωρίς την πίεση της εκλογικής αυτοσυντήρησης και χωρίς τη διέγερση των συμπλεγμάτων διεμβολισμού και υφαρπαγής (μιας παρθενίας προ πολλού χαμένης). Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε την ισχύ του στον χώρο της Κεντροαριστεράς και ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά παράταξης και όχι ενός παραδοσιακού, μονοθεματικού αριστερού κόμματος. Το ΚΙΝΑΛ όμως, πέρα από τα τραύματα και τις επισωρευμένες πίκρες, είναι ουσιαστικός μέτοχος του ιδεολογικού και συμβολικού χώρου της Κεντροαριστεράς. Δεν είναι ο «ιδιοκτήτης», αλλά συμβολοποιεί και ούτως, υποστασιοποιεί, σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, τα χαρακτηριστικά του μεγάλου μεταδικτατορικού δημοκρατικού διαβήματος. Πολλά στελέχη του διατρέχονται από τα πικρά αισθήματα της απολεσθείσας ηγεμονίας και ίσως με ένα ιδιότυπα δημιουργημένο σύνδρομο Στοκχόλμης, νιώθουν πιο ήσυχοι με τη Νέα Δημοκρατία. Ενοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «βάσει σχεδίου» μεταμφιέστηκε σε αντιμνημονιακό για να υφαρπάξει το εκλογικό κοινό απ’ το ΠΑΣΟΚ. Μόλις δε τούτο επετεύχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε διαχειριζόμενος Μνημόνιο. Το πικρό αίσθημα και την υποψία δεν τη διαλύεις με όρκους αγνότητας. Και το γεγονός ότι πολλά στελέχη του Κινήματος Αλλαγής, έχουν μια οξύτατη αντισύριζα εμπάθεια, είναι κάτι που δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί πίσω από μια ασπόνδυλη πολιτική περίπτυξη. Και δεν μιλώ για τους αριβίστες, που βλέπουν στο ΚΙΝΑΛ απλώς μια ευκαιρία προσωπικής ανέλιξης, χωρίς τις επετηρίδες των μεγάλων κομμάτων, (άλλωστε το είδος ενδημεί σε όλα τα κόμματα), αλλά μιλώ για συνεπείς ανθρώπους του χώρου, με αναλυτική οξυδέρκεια, που όμως είναι αθεράπευτα, αλλεργικοί στον ΣΥΡΙΖΑ (η αλλεργία βέβαια, δεν συγκροτεί πολιτική επικράτεια). Είναι προφανές ότι τα άπειρα μικροπεριστατικά μιας ξεπερασμένης και αδιέξοδης ιστορικής διαμάχης, δεν είναι παραγωγικά. Πρέπει κανείς να δει το δάσος. Το ΠΑΣΟΚ μεταδικτατορικά αφομοίωσε πλευρές της αριστερής φιλολογίας, κατέκτησε την ηγεμονία, ωρίμασε και εξορθολόγησε μεγάλο μέρος της αριστερής ρητορικής, μετεξελίχθηκε στον ενδιάμεσο, υβριδικό χώρο, μιας αντιφατικής αλλά ενδιαφέρουσας σοσιαλδημοκρατίας και μετουσιώθηκε κατά την κρισιακή διετία 2012-2014, σε ένα ισχυρό, νέο ρεύμα που συν-καθόρισε ορισμένα δυναμικά, φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας τον στη σχεδόν πενταετή, εξουσία. Αντιστρόφως, κάποιοι θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ «έκλεψε» τον αριστερό αντι-ιμπεριαλισμό και τον διέστρεψε στο διαχειριστικό κράμα, ιδίως επί Σημίτη. Σε μια δεύτερη αντιστροφή μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι, συγχρόνως, το ΠΑΣΟΚ, «αριστεροποίησε» μεγάλο μέρος του μικροαστικού κοινού και ώθησε προς τα αριστερά μεγάλα τμήματα του κεντρώου χώρου.