Ψηφίζουν ωρέ οι πεθαμένοι;

^«Εδώ ψηφίζουν και οι πεθαμένοι». Η φράση δεν είναι σκωπτική, ακούστηκε σε εκλογικό τμήμα του κέντρου των Αθηνών κατά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Ο φορέας της ατάκας είχε μόλις εντοπίσει τον πατέρα του στα ονόματα των ψηφοφόρων. Με τη δραματική λεπτομέρεια, πως ο πατέρας του έχει αποβιώσει εδώ και είκοσι χρόνια. Κι όμως, το γεγονός πως ακόμη μετριούνται τεθνεώτες στον αριθμό των εγγεγραμμένων, διαμορφώνει άλλους όρους και για την αποχή. Γενικά η αποχή είναι μια ρευστή ακόμη στάση, αφού η σαφής της απεικόνιση προϋποθέτει το ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων, την αντιστοίχιση των πολιτών με τα στοιχεία τους εκ νέου. Και βέβαια ένας εξορθολογισμός των καταλόγων – που σαφώς έγινε τα τελευταία χρόνια παρά τα υπάρχοντα προβλήματα – θα μετέβαλλε ακόμη και τα εκλογικά νούμερα! Για το διαδικαστικό πάντως, και για να είμαστε δίκαιοι, το θέμα έχει ως εξής: οι δήμοι υποχρεώνονται ανά δύο μήνες να στέλνουν τις μεταβολές στους καταλόγους των πολιτών τους. Θανάτους, μεταδημοτεύσεις ή αιτήματα για ψηφοφορία σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους. Για την ακρίβεια, η ευθύνη ανήκει στον διευθυντή του Δημοτολογίου, και όχι στον εκάστοτε δήμαρχο. Με τη σειρά του το υπουργείο Εσωτερικών επικαιροποιεί τους καταλόγους των εκλογέων. Αυτή πάντως είναι η τεχνική διάσταση του μείζονος και περίπλοκου θέματος που λέγεται «αποχή». Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι.