Δεν είναι μόνο το πολιτικό fair play που επιβάλλει τη θεσμοθέτηση ενός σταθερού εκλογικού συστήματος προκειμένου να μη γίνεται λάστιχο από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι και το συμφέρον του τόπου. Οχι μόνο επειδή σε καμία ώριμη δημοκρατία το εκλογικό σύστημα δεν αλλάζει κάθε τρεις και λίγο. Αλλά κι επειδή η χώρα έχει ανάγκη από σταθερές κυβερνήσεις. Επειδή πρέπει πάση θυσία να αποφύγει μια «ιταλοποίηση» που θα οδηγήσει είτε στην ατραπό των κυβερνήσεων που θα κρέμονται από μια κλωστή ή ακόμη και της ακυβερνησίας.

Θα ήταν ευχής έργον το νέο αυτό εκλογικό σύστημα να είναι προϊόν ευρείας συναίνεσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Καμία κυβέρνηση, όσο ισχυρή και αν είναι, δεν θα πρέπει να επιβάλλει έναν νόμο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της στιγμής. Κανένα κόμμα δεν θα πρέπει να καθορίζει τη στάση του με βάση την εκλογική του δύναμη. Οπως και κανένα κόμμα δεν θα πρέπει στο εξής να ομνύει στην απλή αναλογική όταν βλέπει ότι χάνει στις εκλογές και να την ξεχνάει όταν κερδίζει πολλές έδρες με πλουσιοπάροχα μπόνους.

Για να έχει στέρεη βάση, η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί από την οριστική εγκατάλειψη στο παρελθόν παθογενειών που πλήγωσαν το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς. Οι συχνές αλλαγές του εκλογικού νόμου είναι μια τέτοια παθογένεια. Γι’ αυτό τώρα έχει έρθει για τις πολιτικές δυνάμεις η ώρα της ευθύνης.